غزل
آتش کیانی
ہنڈی ورتی گل اے میری سپاں نال پیار نہ چنگا
نیچاں دی اشنائی اُتے حدوں ودھ اتبار نہ چنگا
کوڑ گڈھوری کچی ہوندی اوڑک پرھیا وچ کھل جاوے
کون ضمانت اوہدی دیوے کھیا جس ویہار نہ چنگا
جہناں اُتے ظلم کمائے پوند مرن توں چکتے کر جا
آخر لیکھا دینا پے سی سر تے چُکیا بھار نہ چنگا
سُکھاں دی کس قدر سی کرنی دُکھ نہ جیکر پیٹے پیندے
تیرا مان وی توڑ نہ دیوے اینا یار ہکار نہ چنگا
ذاتاں دی توں گل نہ چھیڑیں مرشد نے مت دتی مینوں
تیرے موہوں مول نہ سوبھے ہولی ذات دا یار نہ چنگا
نازک دل تے سٹ لگے تے اتھرو گیلاں چھڈ جاندے نیں
تیرے سُندر مُکھڑے اُتے ہنجوواں دا ایہ ہار نہ چنگا
اکو روگ اے کھا گیا مینوں چپ دا جندرا توڑ دے آتش
گھن دے وانگر کھا جاندا اے دل وچ بند غبار نہ چنگا
