غزل
پروفیسر موہن سنگھ
پجدا سورج دا گھوڑا گھرکدا
پچھمی پتناں تے جس دم آن کے
دھردی اس دے کناں دے وچکار ہتھ
پھیر ہولی ہولی لمبیاں انگلیاں
نال چھوہ کے تتیاں ناساں اس دیاں
کڈھدی کڑیالا اس دے منہ چوں
آ کے شانتی وچ اوہ اتھرا جنور
ہولی ہولی تردا آتھن دے مگر
وچ نھیرے دی گفا لہہ جاندا
پر کیوں بے چین میریاں آتھناں؟
پر کیوں منہ زور میریاں دھڑکناں
رنگاں دے وچ وی سدا بے رنگیاں
کی کرن گیاں یاد دیاں انگلیاں
اتنی نکی جند تے ایڈا طوفان
جند دی اک بند وچ اتنے جہان
اک انو وچ تڑپ دے اتنے سامان
اک مکانی کس قدر ہے لا مکان
دھرت تڑپی، شانت ہویا آسمان
