ماں اک گنچھاواں بوٹا

ناصر صابر

جگ تے اوہ گنچھاواں بوٹا جنتاں دی اوہ چھاں
چِت وچ رب دا ناں لواں تے منہ چوں نکلے ماں
بے درد زمانہ ہنجو دیندا اوہدی اک اک سُول نوں سہندا
تھک ہار کے ماں میں تیری آن گودی دے وچ بہندا
ایس توں ودھ مینوں چین دی لبھدی نہ کوئی تھاں
چن وی سوہنا سوہنے تارے سوہنا کُل سنسار اے
ماں توں کوئی ودھ نہ سوہنا جانے گُل گلزار اے
سورگ بنایا لے اُدھاری رب نے ایس توں چھاں
میں ایہدے توں وکھ نہیں ایہدے بناں میں ککھ نہیں
ایہہ نہ جاگدی راتاں نوں لگدی میری وی اکھ نہیں
ایہدے نال وے میری ہستی ایہدے نال میرا ناں
دُکھاں، درداں، پیڑاں چ ماں نے گل نال لایا اے
ایہدے گل نال لگ کے میرے درداں ارام پایا اے
مرہم میرے زخماں دا کوئی وی نہ ایہدے بناں