غزل

بیگم شاد چغتائی

دو گھڑیاں سدھراں دے پھل چنگے سانوں چبھ گیاں سولاں پیار دیاں
ایس جگ دے بولیاں ہائے توبہ کی کاٹاں نیں تلوار دیاں
جہڑے پیار والا دم بھردے نیں اوہ موت کولوں کد ڈردے نیں
اوہ شوق تھیں سولی چڑھدے نیں جہڑے جانن لذتاں دار دیاں
کوئی لبھدے یار گواچے نوں وچ تھلاں دے بھوندے پھردے نیں
کدی یار اوہناں توں دور نہیں جہڑے جانن رمزاں یار دیاں
ایویں سوہنے مُکھ حبیباں دے اُتے کالے منہ رقیباں دے
ایہہ تے سودے نال نصیباں دے نہیں لتھنیاں سدھراں یار دیاں
کوئی رانجھا آیا ہیر لئی وچ کھیڑیاں گاہٹی مار دتی
اوہناں پیار نوں جت بنا دتا بھاویں دھماں پے گئیاں ہار دیاں
جہڑے چن جئے سوہنے لگدے نیں وچوں پتھر دا دل رکھدے نیں
وانگ شمع دے مومی لگدے نیں جہدیاں لاٹاں پتنگے ساڑ دیاں
ساڈی پیار نے ہوش بھلائی اے سانوں دسدے نیں بیماری اے
تیری مت طبیبا ماری اے ایہ شکلاں نہیں بیمار دیاں
سانوں جھوٹھیاں آساں دے دے کے دل دنیا دے وچ لاندے او
سانوں ایویں بھلیکھے پاندے او‘ لوڑاں مکدیاں نہیں غمخوار دیاں
ایتھے شادؔ کسے کیہ رہنا ایں پھٹ ہجر دا سہندیاں رہنا ایں
ایتھے اپنا نصیبہ لینا ایں‘ چھڈو گلاں قول قرار دیاں