پھَلدا پھُلدا رہے

امرجیت سنگھ سندھو

اس لئی چوہندا سیں گلشن پھلدا پھلدا رہے؟
تاں کہ ہر اک پھل ایہدا، گل قند بن گلدا رہے؟
کنج ممکن سی کہ چکر دمن دا چلدا رہے
اِک دلیندا ہی رہے تے دوسرا دلدا رہے
اِک سورج ہے کہ جو سمرتھ ہے بھن دین وچ
پر اِنوں وی حکم ہے، چڑھدا رہے، ڈھلدا رہے
دور کنیں وی ہے منزل، قافلہ پہنچو ضرور
پر ایہدی اک شرط ہے کہ بن رکے چلدا رہے
کھوٹ اس سونے دے وچ کداں ملو، کداں ٹکو
اگ دا بھانبڑ جِہدے ہیٹھاں سدا بلدا رہے
تاں کہ دل دے زخم ’تے ہندی رہے کوسی ٹکور
دل دیاں سویاں چ، اک نہ اک سوا بلدا رہے
سبھیتا دیئے دیویئے، تینوں پھری کداں ایہہ سوچ
’لوک تنتر‘ نام تے قانون جنگل دا رہے
جذبیاں دا زور ہے، ’سندھو‘ ہنے کہہ لے غزل
پھیر تیرے وچلا شاعر ہتھ نہ ملدا رہے