غزل

انور اُداس

دھرتی اُتّے اُترے ہر سُو موسم اَتّ خزاواں دے
بدلے بدلے دِسدے نیں ہُن مینوں طَور ہَواواں دے
اپنے شہر دے لوکاں دی وی مینوں سمجھ نہ آؤندی اے
قاتل تِیک بنا کے مُنصف ویکھن خواب نیاواں دے
دِل کر دا اے بھن دیواں میں ایہناں ساریاں بُتّاں نوں
مینوں چنگّے لگدے نہیں ایہ پِنڈ پِنڈ راج خُداواں دے
گئے سن کمّاں تے جو تڑکے شامیں پرت کے آئے نہیں
بولیاں لوکاں کد سُننے نیں ہاڑے روندیاں ماواں دے
خورے کِتھّے اُڈ گئیاں نیں مہر محبتاں دُنیا توں
گھر گھر وِچّوںکندّھاں ٹَپدے رَولے روز بھراواں دے
اللہ جانے ایتھوں دے وسنیکاں تے کیہ بیتی اے
سانوں آن سُناندے نیں نِت قِصّے پکیاں تھاواں دے
انورؔ ! آپوں وِچّ حیاتی دُھپّاں دیوچ سڑ دے نیں
سُکھ ورتاندے نیں رُکھ جیہڑے سانوں ٹھنڈیاں چھاواں دے