غزل
مظہرجاوید حسن
چٹے تہورے کالے سپ
میرے آل دوالے
میری راہ وچ آن کھلوتے
اپنے ہتھیں پالے سپ
اپنے آپ نوں ڈنگ پئے مارن
ویکھے یار نرالے سپ
بندے وی ہن زہری ہو گئے
خورے اوہناں کھا لئے سپ
وکھ رہندے تے ہُسڑ جاندے
تاہیوں کول سوا لے سپ
مٹی گارا پھکن لگ پئے
دولت دے رکھوالے سپ
میں سپاں دا منتر جاناں
میں ہی کیلے کالے سپ
کیوں غم دا پینڈا مُکے
میرے پیریں چھالے سپ
بھکھ سی گوڈے گوڈے مظہرؔ
تاہیوں ہانڈی گالے سپ
