غزل
بابا نجمی
بزدل نالوں فر وی چنگاں بھاویں ہر کے مڑیا واں
خش آں اپنی ہمت اُتے کجھ تے کر کے مڑیا واں
دونہہ کنڈھیاں وچ وگدا جہڑا میرا راہ کیہ ڈکے گا
جس دے اندر ایہنے ڈگنا میں اوہ تر کے مڑیا واں
ویکھے بھاویں نہ اوہ ویکھے ایہہ تے اوہدی مرضی اے
فرض مرا سی شیشہ دھرنا شیشہ دھر کے مڑیا واں
میرا بت بنن تے جہناں روکاں پائیاں اج وکھا
رتی دھرتی کر سکدے نیں جسراں کر کے مڑیا واں
دونہہ گھڑیاں دا جشن منا کے ساری زندگی روون گے
منصف جدوں حقیقت کھولی کیوں میں ہر کے مڑیا واں
صدیاں بدھی کھُر نہیں سکدے تیری سونہہ توں ویکھیں گا
جہڑا وچ تصویر تری دے رنگ میں بھر کے مڑیا واں
