حمدونعت

عبدالحمید نظامی

عمراں صدیاں توں سی بالا
کلّا سی جد قدرت والا
وچ تصور دھیان پیا اک
شان میری کوئی ویکھے اعلیٰ
ویکھے تے او مینوں ویکھے
میریاں صفتاں کرے دوبالا
سوہنا قدرت نال بنایا
نور ہویا فر آل دوالا
مازاغ اکھیاں چہرہ طہٰ
موہڈے رکھیا کمبل کالا
سوہنا ایناں سوہنا بن گیا
ویندا ای ریا بناون والا
آدم توں فر بنیا آدم
نبیاں کیتا نور اُجالا
گھلیا فر محبوب نوں آخر
جنے دِتّا آن سنبھالا
اک راتیں جو کِھچ پئی سُوں
دسیا جبرائیل نوں حالا
تلیاں چم کے سوہنا لے آ
لے جا اک بُراق نرالا
اقصیٰ وچ باراتی ہوون
فیر امام بنے شہہ بالا
سدّن والے فرشوں سدیا
عرش تے پہنچیا پہنچن والا
فاصلہ دو کماناں دا سی
مِلن دا دسیا انج حوالا
آکھیا میری ہر شے تیری
حوض کوثر دا نام لوا لا
تیرا بولنا میرا بولنا
تیری ہرگل ، میری گل آ
تیری قسمے وچ قرآن دے
جو توں بولیں اوہ لکھوا لا
جنت بھانویں ونڈ دے ساری
کسے نوں کریں نہ ٹالا والا
میرے ناں نال اپنے ناں دی
عاشقاں دے گل پا دے مالا
کل عالم دا مالک توں ایں
کل عالم دا میں رکھوالا
راضی کراں گا چوکھا تینوں
عاصی کملی ہیٹھ چھپا لا
میراںؒ داتاؒ حاجیؒ خواجہؒ
قطبؒ فریدؒ دا کریں وکھالا
سردار عالمؒ تے شاہ عباسؒ
دونویں سِینے دے نال لا لا
روندے ہوئے نظامیؔ نوں وی
سوہنیا اپنے کول بُلا لا