غزل
آتش کیانی
جس ویلے کوئی آس نہ دسدی پاندے ترلے ہاڑے منگھ
بھکھ دے نالوں بہتے ابتھے ریتاں رسماں مارے منگھ
پہلے پریم پیار نہیں دسدے ڈھیر پرانیاں ریتاں گئیاں
نال زمانے بدلی جاندے اپنے پیار پیارے منگھ
ویلا اپنا آپ دھر اوے لہندے چڑھدے جیوں پر چھاویں
میریا اکھاں نال تے ویکھو فیر یزید ی ہارے منگھ
آدم دے سبھ جائے آپاں فیر نکھیڑے کہڑ ی گل دے
نال بروداں دھرتی تپ گئی کدھر جاون ماڑے منگھ
حرص دی گھمن گھیری اندر جہناں اپنے ہتھ نہ رنگے
اوہ دھرتی دے راکھے جانو اہیو نے سچیارے منگھ
مایا خاطر دین گوایا مایا کہدی یار بنی اے
دھرتی درگاہوں ردے نیں اوہ شکلوں ای دھتکارے منگھ
