غزل
ساحل اعوان
دو پل تے ٹھہر جا پاندھیا اوہ، کیس گل دی کالھ توں پائی بیٹھیں
کٹھی ہوئی نہ پرھے پنچیت اجے، گل آپوں ایں یار مکائی بیٹھیں
کلا ٹُر پیاں سجناں منزلاں نوں، گھڑی پل تے سانوں اڈیک لیندا
جانڑا ساریاں اوس شہر ولے، کیوں ساتھوں توں گل لوکائی بیٹھیں
پنڈاں بھدیاں نہ پربندھ کوئی، دس جاندا جے مجبور سیں توں
پنکھ پائی نہ ساق سنجا کوئی، آپوں ٹکٹ یارا کٹائی بیٹھیں
توں سمجھ یار نگلیاں کیوں، توں سانوں یارا وسار چلا
آن پجھے نیں تیرے یار بیلی، توں تے پہلاں ایں گل چلائی بیٹھیں
دڑ وٹ بہہ گیوں میٹ اکھاں، مونہوں کجھ تاں ساحل بول سہی
کسے اک دی گل تاں من بیبا، کیوں سبھ دے نال ونجائی بیٹھیں
