غزل
ظفر اقبال
ایس ونج توں میں کی کھٹیا ؟ کی دل نوں سمجھاواں
دھکھدیاں دھپاں دے کے لئیاں، سڑیاں بلیاں چھاواں
میتھوّں دور دریڈا چنگا تیرا مکھ منور
میتھوں ڈر، میں گئے گواچے سمیاں دا پرچھاواں
کس نے آن بھڑولے بھنے؟ کس نے جھگے روڑھے
کجھ لٹیا میں مینہہ دی واچھڑ، کجھ پٹیا دریاواں
کدی تے سر دیاں سٹاں وی میں سہِ جاندا ہاں ہس کے
کنڈا لگن تے وی کونجاں وانگ کدے کرلاواں
دل توں جو تقصیر وی ہوئی، چھڈو مٹی پاؤ
آخر گل نوں آؤندیاں یارو بھجیاں ہوئیاں باہواں
