غزل
کوکب مشتاق
جھٹ کوں تیرے نال کھلونا چاہندی آں
رب دی سونہہ میں پورا ہونا چاہندی آں
مینوں آ کے لبھے خصماں کھانی موت
انج حیاتی دے وچ کھونا چاہندی آں
میں سنیا اے توں وی کلا رہندا ایں؟
تیرے کول مین ربا آنا چاہندی آں
یار سہارا لے کے غزلاں، نظماں دا
سمیا! میں تے درد لکونا چاہندی آں
مُڑ کے مینوں فیر بنا دے کوزہ گر
اپنا مٹی، گارا، ڈھونا چاہندی آں
کوئی سُنے نہ میرے چیک چہاڑے نوں
ہاسے ہاسے دے وچ رونا چاہندی آں
کوکب دن توں نور ادھارا لے کے میں
رات دی میلی چادر دھونا چاہندی آں
