غزل

وحید رضا

اوڑک میرے یار دے بلھیں ہاسے پنگر پئے
سمجھو پتھر دے اک رکھ تے پتے پنگر پئے
اوہدی اک نظر نے کیتا جادو ورگا کم
میریاں بنجر اکھاں دے وچ سفنے پنگر پئے
مینوں وجن والے پتھر ڈگے سی جس تھاں
کجھ دن گزرن مگروں اوتھے شیشے پنگر پئے
راہ دے اک سرے تے منزل ، دوجے تے ساں میں
پٹیا پیر تے آخر تیکر کنڈے پنگر پئے
تقدیرے ،جے ہیگی ایں تے ایسا وتر دے
لوکی کہن وحید رضا دے بھجے پنگر پئے