غزل
جاوید صدیق بھٹی
دنیا رسدی اے تے رسے
تیرا پیار نہ میتھوں کھسے
اپنی جان ای کم آئوندی اے
رکھو سانبھ کے اپنے جثے
اوہدے ساہ نال ساہ لینا واں
فیر وی رہندا اے غصے غصے
اپنا ٹوہر نہ بنیا فیر وی
پا پا ویکھے پیریں کھسے
ہر کوئی پھسیا دکھاں اندر
حال کسے دا کہڑا پچھے
نویں خیالاں دا چسکا اے
نہیں کھاندا کوئی سالن مُسے
موسم نوں جاوید کیہ ہویا
پھل کلیاں دے چہرے بھُسے
