غزل
ساحل اعوان
من کے گل ضمیراں دی
نفس نوں روز لتاڑی رکھاں
درداں وچ وی ہاسے لبھدے
میں غم دے ورقے پاڑی رکھاں
مینوں کسے دی بھُل نیئں کوئی
سبھ نوں سجنوں ہاڑی رکھاں
بے عملے دی جاہ نہ کوئی
دیگ عمل دی چاہڑی رکھاں
کدے تاں کوئی سن سی میری
تاہیوں واجاں ماری رکھاں
ہورے ساحل آوے کوئی
دل دی کھولی باری رکھاں
