غزل
حکیم ارشد شہزاد
سمندر برف دے تریا نہیں جاندا
تے اگ وچ پیر وی دھریا نہیں جاندا
خُشی وی سہن نہیں میرے توں ہوندی
تے صدما وی میتھوں جریا نہیں جاندا
ہے اوہدے روپ مدرا دا پیاسا
پیالا اکھ دا بھریا نہیں جاندا
لگا مرضی جناں لفظاں دا مرہم
کدی دل زخم بھریا نہیں جاندا
میرے گھر آ گئیاں یخ بست رُتاں
بڑا کمزور ہاں ٹھریا نہیں جاندا
کراں کیہ موت ورگی زندگی نوں
کراں کیہ ارشدا مریا نہیں جاندا
