غزل
نصیر بلوچ
دکھ ہووے تے تاں چھڈدے نیں گھر نوں مالک گھر دے
ایویں تے نہیں اکھاں وچوں اتھرو ہجرت کردے
جہڑی واء دی شہ تے اڈیا سی میں ات اڈاری
اوہنے سو سو کر چھڈے نیں ٹوٹے اک اک پردے
دور کھلو کے کنڈھیاں اتے جان کے مار نہ واجاں
بدھیاں ہویاں ہتھاں پیراں نال نہیں بندے ٹردے
کل کہندا سی ریشم ورگی تیرے پنڈ دی مٹی
اج کہندائے پتھریلے نیں رستے تیرے گھر دے
ویلیا جے توں جادوگر ایں تے کوئی منتر پڑھ کے
اس نوں موم بنا دے یا پھر مینوں پتھر کر دے
جے میں تھکیا ٹُٹیا بہہ وی جاواں موت دی چھاویں
کوئی نہیں ہور نصیر بنا لئیں سنگی ایس سفر دے
