غزل
گلفام نقوی
دل وچہ عشق دا مچ مچا کے روح نوں ایہہ سمجھایا وے
انکھاں والی ساڑ کے کھیتی سب کجھ کھوہے پایا وے
تھاں تھاں عشق موالیاں تائیں پا کے پیار دا چولا میں
دھپ پانی دا زور نہ چلے ایسا رنگ چڑھایا وے
کچی یاری کچیاں ونگاں اک جھٹکے ٹٹ جاندیاں نیں
سچے عشق دا سچا کنگنا میں تے ہتھیں پایا وے
چور سپاہی، اڈے کھڈے، ٹاہلی تھلے، لُکن مٹی
بال پنے دے پینگھ ہلارے سب کجھ سمے بھلایا وے
نہ میں محل مِنارے منگے نہ چن تارے فلکاں وے
سسی ہیر تے سوہنی وانگوں میں تے عشق کمایا وے
سوہنے مرشد سبق پڑھایا ایسا فکراں مُکیاں نیں
قبر وی ساڈی روشن ہونی یار جے مُکھ وکھایا وے
گل نہیں راہ عرفانی چھڈنی سجن مِلدے سوکھے نہیں
ایسے لئی تے پیراں دے وچ ہس کے گھنگھرو پایا وے
