غزل
عبادنبیل شاد
جہنے پیار جتایا بوہتا‘ اوہنے ای سولی ٹنگیا
مینوں گوڑھے سجناں نے ای پیر پیر تے ڈنگیا
جہڑی گل اے من دے اندر‘ اوہو بُلھاں اُتے
لوکو میں تے اندروں باہروں اکو رنگے رنگیا
زہر پیالا پینا پے جائے‘ بھاویں کھل لہانی
سچ کہن توں اج تیکر میں اُکا نہیں جے سنگیا
تیرے پیار دے صدقے ای میں ہن تک جیوندا پھرناں
ورنہ سبھ دے رب توں میں تے اک وی ساہ نہیں منگیا
تیرے بارے محفل دے وچ‘ خورے اس کیہ دسیا
شادؔ مرے جو کولوں لنگھیا بِٹ بِٹ تکدا لنگھیا
