سُراں تے ہُوکاں دی گل

اسیں امبروں ڈگے تارے آں
اسیں اپنے آپ سہارے آں
کھسماں کھانی غربت پچھا نئیں چھڈیا
بھاویں پار سمندروں آ کے بیٹھے آں
لٹ دے مال کسے نوں پھل دے میں نئیں ویکھے
چوراں دے گھر دیوے بل دے میں نئیں ویکھے
سچ دی کُلی اج وی کچی
جھوٹھ دے محل منارے بن گئے
اکھراں چوں جد مصرعے پھٹن لگ پیندے
شعراں دے فِر سومے پھٹن لگ پیندے
قیصر محمود گورایہ ہوری اکھراں، مرکباں، اکھری جڑتاں تے نویاں محاوریاں دے ای شاعر نئیں، اوہناں دی غزل وچ رومانوی رنگ وی اپنے پورے جوبن تے وکھالی دیندا اے۔ اوہ غزل دے فکری تے فنی تقاضے تے لوڑاں نوں بڑی چنگی طراں جان دے نیں ۔ ایہی وجہ اے کہ اوہناں دی غزل وچ پیار بھرے جذبیاں دا اظہار بڑے سوہنے ڈھنگ نال مل دا اے۔ اوہ پیار دی گل کردے ہوون یاں یاراں سجناں دیاں محبتاں دی اوہناں دی سوچ پنجاب دے اک انکھاں والے جوان ورگی اے۔ اوہ ہیر تے رانجھے دے کرداراں توں اڈ کیدو قاضی کھیڑے، تخت ہزارہ تے جھنگ دا ذکر وی روایتی حوالے نال کردے نیں۔ اوہناں دی نظر پنجاب دیاں لوک عشقیہ کہانیاں تے اوہناں دے کرداراں تے بڑی ڈونگھی اے اوہ اپنی غزل وچ کدھرے کدھرے ایہناں دا تجربہ کردے وی دسن لگ پیندے نیں۔
قیصر گورایہ ہوراں دی شاعری نوں جے رومانوی رنگاں دے حوالے نال ویکھیے تے اوہدے وچ ہجروصال تے دکھ سکھ دے سارے ذائقے موجود مل دے نیں۔ اوہناں نوں اپنی صوفیانہ شاعری دی روایت تے بڑا ڈاہڈا مان اے۔ اوہ اپنے آپ نوں فکری حوالیوں تے روحانی طور تے سلطان باہو دا مرید آکھ کے پنجاب دے جواناں تے لوکائی نوں ایس فکر وچ سانجھ پاون دی گل کردے نیں۔ ایسراں ای اوہ پیر وارث شاہ ہوراں دی گل نوں وی سینے نال لا کے ایس سانجھی روایت تے پنجاب دیاں سماجی، ثقافتی مورتاں نوں سانبھن دی گل وی بڑی دڑتا نال کردے نیں۔  (جاری اے)