غزل
کلیم شہزاد
اج تے اوہ دیواراں مینوں دیواں وانگر جاپدیاں
جہناں دے سنگ گلاں کر کر اپنا وقت لنگھایا میں
خورے کہڑیاں سمیاں دا میں بنیا بت کھلوتا ساں
جادو بھریاں نظراں پئیاں بول پیا پتھرایا میں
یاداں دا سورج کیہ ڈھلیا‘ لیکھاں والیاں شاماں نیں
اج وی سورج مکھی وانگوں بیٹھا واں کملایا میں
کولے نال میں کندھاں اُتے ماراں لیکاں پیار دیاں
ہر اوہ نقشہ دن نوں مٹیا‘ جہڑا رات بنایا میں
توں کیہ جانے میریا سجنا! اکلاپا کنج کٹیا اے
یاداں میری سانجھ نبھائی‘ یاداں نوں بھرمایا میں
میری روح تے پھر وی سولی اُتے چڑھدی رہی کلیم
جد کہ ککھاں وانگ سی ایتھے اپنا آپ ترایا میں
