غزل
سلطان کھاروی
گدر پیڑاں پکن پئیاں اٹھن حرف جنازے
باسی ذہن چ سوچاں نویاں گھلن صدمے تازے
گھتی مار برہ دا موسم جیوے جین فراقی
جیون کر گیا بند مرے تے وصلاں دے دروازے
کون اساڈی بتی کڈھے کون ایہ دیدے پورے
تعبیراں دے دوزخ کھنڈے خاباں دے شیرازے
تت بھڑتے میرے جذبے‘ ٹھنڈے لیکھ نصیب
کتھوں درد غماں تے مل لاں میں چاواں دے غازے
ساہ دے تتے چلھے دے وچ مویا پیا اکلاپا
ٹھنڈی ہو سلطانؔ ستائیے آسے حیلا سازے
