غزل
امرجیت سنگھ سندھو
قدم قدم میرا واٹاں ویٹے، چھن چھن پیوے دوری
ہر ساہ دے وچ ودھدی جاوے، تیری پریم کتھوری
سجنا، تیرے در تے آ، اساں منگی دِید چلی بھری
پلکاں دے بلھ مڑے پیاسے، ایہہ کیسی مجبوری؟
مہک میرے پریتم دے ساہیں، جویں چمیلی مہکے
بُلھاں اتے ماکھیوں اس دے، نینیں بھری انگوری
پیار سجن دا ساری عمر، بکیں بھر بھر پیتا
جندو لاٹو بجھی تاں بولی، ’پیاس بجھی نہیں پوری‘
سپنے دے وچ سجن جی دے گل لگ سونا ملیا
انج تاں خبرے ساری عمر رہندی آس ادھوری
ربّ کرے کہ ہر عورت دی عمر پونجھی جاوے
پونجھی جان توں پہلاں پہلاں اس دی مانگ سندھوری
