غزل
انورندیم علوی
اکھاں روندیاں رہندیاں نیں پر اتھرو اک وی سٹیا نہیں
اساں تے اپنا درد اجائیں لوکاں نوں تے دسیا نہیں
نگری نگری ‘ وستی وستی سوچ دا پنچھی اڈدا اے
پینڈا ہجر وچھوڑے والا ہجے وی میتھوں مکدا نہیں
پیار نے اوہدے ‘پیراں دے وچ بیڑی ایسی پا دتی
لکھ وکیل میں کیتے پر ایہہ قیدی تے ہن چھٹدا نہیں
اوہدی خاطر راہواں دے وچ اکھاں پھل وچھائے نیں
مدتاں ہویاں اک پردیسی اپنے گھر نوں مڑیا نہیں
رت ندیمؔ جگر دی دے کے ایہنوں روشن رکھیا اے
لکھ ہنیری وگے پر ایہہ دیوا ہن تے بجھدا نہیں
