غزل
اقبال راحت
صدیاں ہویاں سنی نہیں کوئی پیار دی گل
آوے کوئی سناوے سانوں یار دی گل
لوکی مارن مہنے نین وگاون اشک
کردا کوئی نہیں سجن ہُن پیار دی گل
ساڈی موت تے اودوں دستخط ہو جانے
سُننی پئے گی‘ جدوں کدی انکار دی گل
اسماناں تے ویکھ کے سجرے چن دی لو
اک دن ہووے گی میری شاہکار دی گل
قسماں چکن نال یقین نہ اوندا اے
پیار تے بس ہُندا اے اک اتبار دی گل
راحت پیار وفا دا درس توں دیندا رہو
رکھے یاد نہ رکھے کوئی فنکار دی گل
