اوقات

پروفیسر جسویر سنگھ

کرم سیوں نوں لوک اُسدے کرم کرکے جان دے نیں تے اج خورے کیہ ہویا سی کرم سیوں ڈاڈھا غصے وچ دیہندا پیا سی۔جیویں لو تپی ہووے یا جیٹھ دی دوپہر آ چڑھی ہووے۔اوہ کرم سیوں جو بڑا نِمر تے ٹھنڈے سبھاء والا بندہ اے اج کیوں تپیا ہویا اے۔ ایہ سوچ سوچ کے میں حیران ساں۔میرے ساہنویں ایہ پہلی دفعہ ہویا سی کہ کرم سیوں دیاں اکھاں وچ لہو اتریا پیا ہووے تے اوہ سیہانیاں ہی نہ جا سکے کہ اصل وچ کرم سیوں دا اصل روپ ایہ اے یا پہلاں والا۔ میں جان دا ساں کہ اوہ بابے دھرم سیوں دا بیلی اے اوہی دھرم سیوں جیہڑا اکثر کہندا ہندا کہ بچیا! دھرم دِرش نہیوں بدلدا بلکہ دِرش کون بدلدا ہندا فِر وارتا دس سمجھاندا کہ سڑک تے جاندیاں کِدھرے درگھٹنا واپر جاوے تاں پتھر دِلے،بے ضمیرے کد روکدے اے پر نرم دل آن کھڑدے تے تکدے سار جو کر سکدے کر دیندے۔میں سن دا تاں کہندا بابا ایہ تاں انسانیت ہو نا فِر،اگوں بابا کہندا آہو پت ایہ ہی دھرم ہندا۔توں کیہ سمجھیا۔اج مینوں بے چینی نے آن گھیریا کہ کرم سیوں اینا بے چین کیوں۔ مینوں پتہ کرم سیوں خود لیکھک اے تے لیکھکاں، ادیباں نوں سن دا رہندا ہے۔میں حیران کہ کل کہہ رہیا سی ایہ کوی کیہ شے ہوئے۔بندہ آپنی اوقات دکھا ہی دیندا۔مینوں بیبے کرم کور نے دسیا کہ ایوں کہندا سی تیرا بیلی بابا میرے گل پلے نہ پئی۔ہن جدوں کِتیوں وی کجھ پتہ نہ لگیا کہ بابا کرم سیوں کِس گلوں لوہا لاکھا ہے تاں میں خودتریا اوس ول حال پچھن۔میں دیکھیا کہ کرم سیوں کسے کتاب دے ورقے پلٹ رہیا تے کجھ پڑھ رہیا اے۔اوہ بولیا سبھ دی آپنوں آپنی تھاں ہندی ہے،میں ہندی ہے۔ کتاب بند کرکے منجے تے آن بیٹھا اوہ میرے کنی جھاکیا تک نہ،پرجان گیا کہ میں اوتھے ہی ہاں۔ میں ہالے بولن لئی منہ کھولن ہی لگیا ساں کہ اوہ ابڑواہے بولیا ایہ دو ٹکے دے کوی دسن گے سردار کون ہندے آ۔اوئے لوک سردار صاحب کہہ کے بلاوندے آ۔ ایہ سوہرا کہندا سرداراں تے لطیفے بنے ای۔تے لطیفے اوہی بناندے آ جو برابر کھڑ نہیوں سکدے،وڈے کویا لکھ لعنت اوئے تیری سوچ تے۔کرم سیوں نے غصے وچ بانہہ اولاری تے غصہ پی گیا۔مینوں کجھ کجھ سمجھ آگیا کہ بیتی رات ہوئے مشاعرے دی کیتی کرائی اے۔میں سیجھ سبھا کہیا او سردار صاحب کاہنوں کِھجدے ہو ، بندہ آپو آپنی اوقات جِناں ای بولدا۔بابا میرے ول ودھیا تے دھاکے گلے آن لگا۔جیویں میں اوہدے دل دی کہہ دتی ہووے۔٭