پِنڈ، پینڈو تے پِنڈے

غلام شبیر عاصم

پوہ ماگھ دی سِیت وچ ٹھردے ہوئے سرِیر نوں جدوں سورج دیاں کِرناں آن کے ٹکور کردیاں سن تے وجود وچ جیویں کئی پرانے ستے ہوئے سواد تے سرور جاگ پیندے سن۔سیال وچ سورج دے سِیئے بہن دا سواد وی ہن لگدا اے پہلے ورگا نہیں رہیا۔ایہدے وچ وی ددھ وچ پانی پاون طرحاں جیویں زندگی دی افراتفری تے رجھاں دی ملاوٹ جہئی نے سواد نوں سواہ کردتا اے۔ دھپے بہنا،ہڈیاں نوں دھپ دے سیک نال ٹکور کرنا، چرخے نوں تیل دے کے اوہنوں رواں کرن وانگوں سی۔ پر اجیہے سارے آہر ہون حیاتیوں نِکل ای گئے نیں۔سیال آوندا اے پر دھپے بہن دا کِسے کول ویہل ای نہیں۔دفتراں، فیکٹریاں تے دکاناں وچ کم کار کردیاں اسیں دن لاہ چھڈنے آں۔ تے سورج سانوں اڈیکدا اڈیکدا پتہ نہیں پھیر کیہڑی کھڈھ وچ جا وڑدا اے۔تے انج اسیں دھپ جہئی مفتی تے قدرتی سہولت توں وی فیدا چکن توں رہ جانے آں۔سیال وچ دھپ ماننا وی پِنڈاں تھانواں دے لوکاں دا نصیب اے۔پر اج اوہناں کول وی پہلاں ورگے ویہلے ویلے نہیں رہئے۔اوہناں دے وی ویہل نوں حیاتی دیاں رجھاں ایسراں کھا پی گئیاں نیں جِسراں سور کمادے وڑ کے کماد دا اجاڑ کر جاندا اے۔بھاویں شوقاں دے جِنے وی منہے کماد دے وچکار راکھی لئی اچی تھاویں بنھی رکھیا۔پر زندگی دیاں رجھاں تے افراتفری دا سور کماد نوں دفا دفِلا کر ای گیا اے۔
کدے پِنڈ وچ ہووی دا سی تے سیال وچ پِنڈوں باہر لگے ہوئے پرالی دے کنوواں تے چڑھ کے لون لا لا کے کِنوں کھائی دے تے گنے چوپی دے سن۔کنوں،کِنوں تے گنے دے لفظ دماغ وچ آوندیاں ای اک سواد جیویں سرِیر وچ پھِر جاندا اے۔میں کدے کدے سوچناں سورج اج وی نِکلدا اے،دھپ ہون وی اوہو ای اے،پِنڈ وی اوہو، پینڈو تے پینڈے وی اوہو، پِنڈے وی اوہو ای نیں۔ تے پہلے والا دھپ دا سواد وچوں کِدھر گیا۔ایس سواد نوں بدلدا ہویا ویلا کھا گیا یاں اج ساڈے پِنڈے بے حِس جہئے ہو گئے نیں یا بدلدے ویلے تے وسیب دی مار نے پِنڈے سن کر دِتے نیں۔کہ اج سانوں سورج دے سیک دا سیکا جہیا وی محسوس نہیں ہندا۔ایہ سوچ سوچ کے آخر سِٹا ایہو نِکلدا اے کہ سب کجھ پہلاں وانگوں اوہو ای اے۔دھپ،پِنڈا،پِنڈ،پینڈو سب اوہو نیں۔پر ویلے نوں ای پر لگ گئیے نیں۔ویلا ای ست اسمانے جا چڑہیا اے۔اج لوبھ لالچ تے ہوس نال بھریاں رجھاں ای رِیجھاں نوں کھا پی گئیاں نیں۔کسے کول ویہلیاں بہ کے سورج دیاں لمیاں لمیاں گلاں سنن دا ویہل ای کوئی نہیں۔کون جانے سورج کِتھوں کدوں نِکلدا تے کِتھے کدوں جا ڈبدا اے۔اینا اج ویہل ھے کدھے کول؟پئی سورج نال گلاں کرے تے دھپ نال گوڑھیاں پائی رکھے۔تے اپنا پندھ پیا کھوٹا کرے۔ویلا بڑی چھیتی گھڑیوں کوہ کری جارہیا اے۔بھلا پلاں دی ایہ کِن مِن، ایہ لکن مِیٹی کون جانے،کون سمجھے۔ایہ پل کِدھروں کِدھر جا رہے نیں۔ویلے نوں سانبھنا بڑی گل اے۔جنہے ویلا سانبھ لیا اوہنے سب کچھ سانبھ لیا۔ویلا تے چلدی ہوئی اک نہر دی طرحاں اے۔ایہدا پانی قابو کرنا، کِسے جہد جتن تے ڈھنگ بِناں نا ممکن اے۔تے بھوترے پانیاں نوں نتھ پاونا ہاری ساری بندے دا کم نہیں۔ویلے دی ایہ نہر اپنے نال نال کئی نعمتاں تے سکھ سہولتاں نوں وی روڑے پا کے لئی جارہئی اے۔وگدے پانیوں ایہناں نعمتاں نوں ہمیشہ کسے ادمی انسان نے ای باہر کڈھ سنبھالیا اے۔
اصل وچ سوچئیے تے رب کریم دِیاں بے حسابیاں نعمتاں اج وی موجود تے ساڈی پہنچ وچ نیں پر سانوں ساڈی افراتفری تے پھڑلو پھڑلو اوتھوں تیک پہنچن ای نہیں دیندی۔اسیں اجکل رجھی ہوئی زندگی وچ اجیہے سیکل اسوار دی طرحاں ہاں جیہڑا سیکل ٹھیک ہون دے باوجود وی،ذہنی کھِچ دھرو تے افراتفری دی وجہوں سیکل دے نال نال پیدل ٹر کے جا رہیا اے۔پر کاہل تے افراتفری دی وجہوں سیکل دے اتے چڑھن دا وی ویہل نہیں۔ تے اسیں اِنج ای انھے بولے ہوکے جیویں نہیرے وچ ای واٹاں کچھی جا رہے آں۔تے اِنج تھکیویں دے سوا کچھ وی ساڈے ہتھ نہیں آرہیا۔ ایہ پکی پیڈی گل اے کہ ذہنی دبا کھچا تے افراتفری ساتھوں بہت کچھ کھوہ کھِنج لئیندی اے۔ اسیں سورج، دھپ، سِئیا، کنوں ,پِنڈ، پِنڈا تے ہور بہت کچھ ہون دے باوجود وی ایہناں سبھناں نوں محسوس کرن توں رہ جانے آں۔رب پاک دیاں بنائیاں ہوئیاں شیواں کدے نہیں بدلدیاں۔پر انج کدے کدے ساڈا لوبھ لالچ تے ہوس ویکھ کے اپنا آپ لکا لیندیاں نیں۔تے پھر جیویں رب دا کوئی قہر ساڈے حواس تے تور پور دوالے چڑھ کے سانوں انھا بولا جہیا کردیندا اے تے اسیں رب پاک دیاں نعمتاں تے قدرتاں دے سوادوں تے فیدیوں وانجے رہ جانے آں۔جے رب دیاں نعمتاں،رحمتاں تے قدرتاں دا سواد لینا ایں تے پھیر اپنے دل دماغوں لوبھ لالچ، ہوس تے منافقت دا گھٹا مٹی لاہ کے شیشہ صاف رکھنا پوے گا۔ ٭٭