فرق صرف سوچ دا اے

شکیل امجد صادق

اک مشہور لکھاری نے اپنے مطالعے دے کمرے وچ قلم اٹھایا تے اک کاغذ تے لکھیا: پچھلے ورھے میرا اپریشن ہویا تے پتا کڈھ دتا گیا۔ بڑھاپے وچ ہون والے ایس اپریشن دی وجہ نال مینوں کئی ہفتے تک بستر دا ہو کے رہنا پیا۔ ایس ورھے ای میری عمر سٹھ ورھے ہوئی تے مینوں اپنی پسندیدہ تے اہم ترین ملازمت توں سبکدوش ہونا پیا۔ میں نشرواشاعت دے ایس ادارے وچ اپنی زندگی دے تریہہ قیمتی سال گزارے سن۔ ایسے ورھے ای مینوں اپنے والد صاحب دی وفات دا صدمہ برداشت کرنا پیا۔ ایسے ورھے ای میرا پُتر میڈیکل دے امتحان وچ فیل گیا‘ وجہ اوہدی کار دا حادثہ سی جہدے وچ زخمی ہو کے اوہنوں کئی مہینے تک پلستر کرا کے گھر وچ رہنا پیا۔ کار دا تباہ ہو جانا وکھرا نقصان سی۔ صفحے دے تھلے اوہنے لکھیا: آہ‘ ایہ کناں ای برا سال سی۔ لکھاری دی بیوی کمرے وچ داخل ہوئی تے ویکھیا کہ اوہدا خاوند غمزدہ چہرے دے نال خاموش بیٹھا خلاواں وچ گھور رہیا سی۔ اوہنے خاوند دی کنڈ پچھے کھڑے کھڑے ای کاغذ تے ایہ سب کجھ لکھا ویکھ لیا۔ خاوند نوں اوہدے حال تے چھڈ کے خاموشی نال باہر نکل گئی۔ کجھ دیر بعد واپس کمرے وچ آئی تے اوہنے اک کاغذ پھڑیا ہویا سی جہنوں لیا کے اوہنے خاموشی نال خاوند دے لکھے کاغذ دے برابر رکھ دتا۔ خاوند نے کاغذ ویکھیا تے اوہدے تے لکھیا سی۔ پچھلے ورھے آخر کار مینوں اپنے پتے دے درد توں نجات مل گئی جہدے پاروں میں کئی سل کرب وچ مبتلا رہیا۔ میں اپنی پوری صحت مندی تے سلامتی دے نال سٹھ ورھے دا ہو گیا۔ ورھیاں دی ریاضت دے بعد مینوں اپنی ملازمت توں ریٹائرمنٹ ملی اے تے میں مکمل یکسوئی تے راحت دے نال اپنا وقت کجھ بہتر لکھن لئی استعمال کر سکاں گا۔
ایسے ورھے ای میرے والد صاحب پنجاسی ورھے دی عمر وچ بناں کسے تے بھار بنے تے بناں کسے وڈی تکلیف تے درد دے آرام نال اپنے خالق حقیقی نوں جا ملے۔ ایسے ورھے اللہ تعالیٰ نے میرے پُتر نوں اک نویں زندگی عطا فرما دتی تے اجہے حادثے وچ جہدے وچ فولادی کار تباہ ہو گئی سی پر میرا پُتر کسے معذوری توں بچ کے زندہ سلامت رہیا۔ آخر وچ لکھاری دی بیوی نے ایہ فقرہ لکھ کے تحریر مکمل کیتی سی کہ: واہ ایسا سال جہنوں اللہ نے رحمت بنا کے گھلیا تے بخیروخوبی گزریا۔ ملاحظہ کرو: بالکل اوہو حواداث تے بالکل اوہو حال احوال پر وکھرے وکھرے نقطہ نظر نال۔ بالکل ایسے طرح جے جو کجھ ہو گزریا اے ایہنوں ایس نقطہ نظر نال ویکھیا جاوے جو ایہدے الٹ ہوندا تے اسیں اللہ تعالیٰ دیاں نعمتاں تے شاکر بن جاواں گے۔ جے اسیں بظاہر کجھ کھو بیٹھے ایہنوں مثبت زاویے نال ویکھیے تے سانوں جو کجھ عطا ہویا اوہ بہتر نظر آنا شروع ہو جاوے گا۔ اللہ تبارک وتعالیٰ دا ارشاد گرامی اے ’’بے شک تیرا رب تے لوکاں تے فضل کردا اے پر اوہناں وچوں اکثر شکر نہیں کردے‘‘۔
اک واری ساڈے استاد صاحب نے کلا س وچ موجود جسمانی طور تے اک مضبوط بچے نوں بلایا اوہنوں اپنے سامنے کھڑا کیتا۔ اپنا ہتھ اوہدے موڈھے تے رکھیا تے بولے تگڑا ہو جا۔ فیر اوہنو ںتھلے ول دھکنا شروع کر دتا یاں ایس طرح کہہ لوو کہ دبانا شروع کر دتا۔ اوہ بچہ تگڑا سی اوہ آکڑ کے کھلوتا رہیا۔ استاد محترم نے اپنا پورا زور لانا شروع کر دتا۔ اوہ بچہ دبنے لگا تے آخر کار ہولی ہولی تھلے بہندا گیا۔ استاد محترم وی اوہنوں دبان لئی تھلے ہوندا گیا۔ اوہ لڑکا آخر وچ تقریباً ڈگ گیا تے اوہدے توں تھوڑا گھٹ استاد محترم وی زمین تے سن۔ استاد صاحب نے اوہدے بعد اوہنوں اٹھایا تے کلاس نال مخاطب ہوئے: تسیں ویکھیا مینوں ایس بچے نوں تھلے گران لئی کناں زور لانا پیا؟ دوجا ایہ جیویں جیویں تھلے ول جا رہیا سی میں وی ایہدے نال نال تھلے جا رہیا سی۔ ایتھوں تک کہ اسیں دوویں زمین دی سطح تک اپڑ گئے۔ استاد محترم ایہدے بع رکے لمی ساہ لئی تے بولے یاد رکھو: اسیں جدوں وی زندگی وچ کسے بندے نوں تھلے گران یاں دبان دی کوشش کرنے آں تے صرف ساڈا ہدف ای تھلے نہیں جاندا اسیں وی اوہدے نال زمین دی سطح تک آ جانے آں۔ مطلب انسانیت توں گر جانے آں جد کہ ایہدے الٹ اسیں جدوں کسے بندے نوں تھلیوں چکنے آں تے صرف اوہ بندہ اُتے نہیں آندا اسیں وی اُتے چلے جانے آں ساڈا درجہ‘ ساڈا مقام وی اُچا ہو جاندا اے۔ استاد صاحب ایہدے بعد رکے تے بولے باکمال انسان کدی کسے نوں تھلے نہیں گراندا اوہ ہمیشہ گرے ہوئے نوں چکدا اے تے اوہناں دے نال نال آپ وی اُتے اٹھدا جاندا اے۔ اوہ اُچا ہوندا رہندا اے ایس لئی اپنی سوچ تے نقطہ نظر نوں مثبت رکھو۔ ایہدے نال زندگی پرسکون تے متلاطم ہو جاندی اے۔ زندگی دا رنگ بدل جاندا اے زندگی نکھر جاندی اے۔ روح دی تشنگی ختم ہو جاندی اے۔ حزن و ملال دی کیفیت کوسوں دور نس جاندی اے بقول پروفیسر رضا اللہ حیدر
آنگن میں مثبت تبدیلیاں آئیں گی
پھول اگائو گے تو تتلیاں آئیں گی
دل کی بستی میں اک میلہ لگتا تھا
رُتیں رضا وہ نیلیاں پیلیاں آئیں گی