’’اے رات مجھے ماں کی طرح گود میں لے لے‘‘

شاعر، ادیب، معلم تے کالم نگار ڈاکٹر اجمل نیازی دی اپنی ماں نال محبت

تحریر:صدام ساگر

اوہ لوک بے انتہا بہادر ہوندے نیں جہڑے اپنے من وچ محبت رکھ کے چپ چاپ جی لیندے نیں۔ اوہناں دے دل دا حال صرف اوہناں دا رب تے اوہناں دی راتاں جاندیاں نیں۔ اوہناں دے اتھروواں دا تے کوئی گواہ نہیں ہُندا۔ انج دے ای رت جگیاں دا ماریا ہویا بندا ڈاکٹر اجمل نیازی سن جہڑے شاعری نوں اپنی پہلی محبت تصور کردے مگر اوس توں پہلاں جہڑی محبت اوہناں دے دل وچ ٹھہری اوہ محبت اوہناں دی ماں نال اے۔ اوہ محبت جہدا مقام ایس دنیا دے سارے رشتیاں وچ پائی جان والی محبت توں اچا اے۔ اوہ محبت ماں دی محبت ہوندی اے۔ اج انسان نوں اپنی خواہشاں لئی بازار توں سب کجھ مل جاندا اے مگر ماں جئی جنت تے پیو جیا سایہ کدی نہیں ملدا۔ ایس حوالے نال مینوں استاد محترم جان کاشمیری دے ایہ شعر شدت نال یاد آرہے نیں۔
سو حقائق کا خلاصہ ہے سنو
دو جہاں کا قیمتی سرمایہ ہے
لازمی دونوں ہیں بچوں کیلئے
ماں دُعا، والد کرم کا سایہ ہے
ڈاکٹر اجمل نیازی جاندے سی کہ ماں پیو دنیا وچ سب توں وڈی نعمت نیں۔ ماں نہ ہووے تے دل نوں دلاسہ دین والا کوئی نہیں ہوندا تے جے پیو نہ ہووے تے زندگی دی دوڑ وچ چنگا مشورہ دین والا کوئی نہیں۔ اوہناں دے والد دا جدوں انتقال ہویا تے اوہناں نے اپنے خاندان دا بوجھ اپنے موہنڈھیاں اتے
چکیا۔ اوہ اکثر ویلے لہور وچ رہندے ہوئے اپنے خاندانی مسئلے حل کردے تے کدی کدار تے اپنے آبائی شہر میانوالی وی چلے جاندے۔ اوہناں دے سر اتے جہڑی پگڑی سی اوہ پورے خاندان دا مان سی۔ شاید انج سمجھ لو کہ جہڑا نیازی گھرانے وچ ذمہ دار بندا ہوندا اوہدے سر اتے پگڑی یا موہنڈھیاں اتے دستار رکھ دتی جاندی۔ بقول ۔ج ک
مجھ کو یوں ساتھ مرے یار لیے پھرتے ہیں
اپنے سر پر، مری دستار لیے پھرتے ہیں
ڈاکٹر صاحب اک بہادر تے نڈر بندے سن۔ اوہناں نے زندگی بھر دوجیاں دے دکھ اپنی جھولی وچ پا کے اوہناں وچ ہاسے
ونڈے۔ ایسا نرم دل رکھن والے بندے دی بے نیازیاں اتے شک نہیں ہو سکدا۔ ایسے بندے دی وراثت وچ مسلماناں دے اجتماعی تے انفرادی سنفے سن۔ سفنے جہڑے صدیاں توں ویکھے گئے۔ محراباں‘ طاقچاں‘ گنبداں‘ عشا ویلے ٹمٹماندے دلاں تے فجر دی اذان دے مگلجے توں پھٹن والے سفنے۔ اوہ اپنے سفنیاں دی تعبیر کھلے آسماں تھلے جدوں لبھدا تے اوہنوں زخمی پرندیاں دی صداواں فضا وچ گونجدی سنائی دیندیاں نیں۔
سرزمینِ دل پہ اُس کا آسماں موجود ہے
ٹوٹے پھوٹے اس مکاں میں لا مکاں موجود ہے
اُس کے آنگن میں یہ دل زخمی پرندے کی طرح
اشکبار آنکھوں میں جیسے آشیاں موجود ہے
والد مگروں اوہناں نوں اپنی والدہ دا بھرواں ساتھ ملیاجنہاں نے قدم در قدم اوہناں دی رہنمائی کیتی۔ لوکی ڈاکٹرا جمل نیازی نوں بہت وڈا بندا سمجھدے مگرایہ اجمل نیازی ہر ماں وانگوں اوہدی نظر وچ اک بال سی۔ جہنوں سارے ڈاکٹرصاحب آکھ کے مخاطب کردے مگر ماں پیار نال ’’اجو‘‘ آکھ کے بلاندی۔ مینوں یاد اے جدوں اوہناں دی والدہ بیماری ہوئیاں تے اوہناں دی تیمارداری لئی اوہناں دے دولت کدہ تے گیا تے ڈاکٹر صاحب اپنی ماں دی جھولی وچ سر رکھے ہوئے بیٹھے سن۔ مینوں ویکھ کے آکھن لگے ساگر تسیں وی جنت دے سائے وچ بیٹھ جائو تے مینوں چیتا آیا کہ ماں دے پیراں تھلے تے جنت ہوندی اے مگر پیو دے پیراں وچ کیہ ہوندا اے؟ ایس سوال دا جواب میں ڈاکٹر صاحب کولوں کجھ دیر مگروں پچھیا جہدے تے اوہناں نے آکھیا کہ ’’پیو دے پیراں وچ اک پھٹیا ہویا جوتا ہوندا اے جہڑا اپنی اولاد لئی رزق حلال کماندے ہوئے گھس جاندا اے تے یاد رکھنا کہ جے ماں دے پیراں تھلے جنت اے تے پیو جنت دا بوہا اے‘‘۔
ماں دی جنت دے سائے توں جدوں اپنے گھر پہنچیا تے کجھ دناں مگروں اوہناں دی والدہ دا انتقال ہو گیا۔ المختصر ماں دی وفات مگروں اوہ گھر وچ بہت افسردہ افسردہ‘ نم دیدہ نم دیدہ جئے رہن لگے جہدے تے اوہناں دی جسمانی حالت ناساز رہن لگی۔ ڈاکٹر اجمل نیازی نوں ’’اجو‘‘ آکھن والی ماں دی جدائی تے اوہناں دی اپنی ماں نال محبت تنویر سپرے ایس شعر دے مصداق آکھ رہی سی۔
اے رات مجھے ماں کی طرح گود میں لے لے
دن بھر کی مشقت سے بدن ٹوٹ رہا ہے