غزل
منوراحمد کنڈے
ٹوئے ٹبے لنگھ کے، مرداں دے مردان
ڈھیری ڈھاہ کے بہہ گئے، آیا جدوں مدان
کسی ہوئی کمان سی، سدھی میری ساہمنے
کھسے ہوئے کھنبھ سن، اچا سی اسمان
بیاباں ول ٹر پئی، دوروں خلقت دیکھ کے
لہولہان قمیض دا، نمھاں جیہا نشان
اکھاں اندر ویکھ لئی، مورت چڑھدی رتّ دی
ننگی علف کھلھار کے، شیشے ورگی جان
اندر چوری آ گیا، ظفر سنیہڑا سکھ دا
کدھرے ستا رہِ گیا، دکھاں دا دربان
