غزل

روؤف شیخ

گلّ تے پہرہ دیندا، بھاویں کلم کلاّ ہندا
ویلے وانگوں جے نہ میرا، یار نگلا ہندا
مینوں عقل احساس دے ناں تے کی کی زخم نے دتے
لکھاں دکھاں توں بچ جاندا جے میں جھلا ہندا
اپنے آل دوالے کولوں اکیا ہویا بندہ
مر جاندا جے ایس دور وچّ، مرن سکھلا ہندا
غرضاں دی بے درد ہوا نہ اوہنوں ریڑھ لیجاندی
جے بھانڈے دا ہور ذرا کو بھارا تھلا ہندا
آپ سہیڑیاں جھنجٹاں وچوں جے فرصت مل جاندی
میں اپنے گھر جاندا، بھاویں پندھ کولا ہندا
اوسے دی وکری گھٹ جاندی، اوہدی منگ نہیں رہندی
منڈی دے وچّ جہڑی شے دا مل سولاّ ہندا
چاواں دی پرھیا وچّ اوہدے سنگی ساتھی بتھیرے
سوچاں دے وچّ ڈبیا ہویا رؤف اکلا ہندا