غزل

جان کاشمیری

کدی نہ فطرت بدلی جاوے جگ نوں اینی گل سمجھاؤ
کم ٹُھویں دا ڈنگی جانا بے شک صدقے واری جاؤ
اصلی شے تے اصلی ہُندی ایویں گَل نوں سُٹ نہ پاؤ
کریلا مِٹھا کدی نہ ہووے بھاویں شہد دے چھٹّے لاؤ
کنگلا جھوٹے سودے کردا ویکھ کے سُچّے کھنڈ کھڈونے
جس دے پلّے پیسے ہوون کدی نہ کردا بھاؤ تاؤ
صدقے، لے لے سُوٹے لاون نیک عمل دا حُلیہ وَگاڑن
بدبُو بھریاں ایہہ نیں لاشاں، چھیتی لاشاں نوں دفناؤ
مفلس بندے محسِن ہُندے سارے سرمایہ داراں دے
تُسی وی خدمت کر دے جاؤ نیکی کماؤ گنہ گھٹاؤ
دونواں دی اے وکھری طبیعت، وکھری طبیعت اتھری طبیعت
اَمب دے رُکھ نوں بیر نہ لگدے بھاویں بیری ہیٹھ اُگاؤ
سچّی گل اے کوڑی لگ دی کِسے نہ کیتی راکھی پگ دی
بے عقلی دا میلہ بھریا عقل دی رَتی لبھ کے لیاؤ