غزل
محمدحنیف ساقی
متھے تے محراب سجائی پھردے نیں
سچ دے اوہلے جھوٹھ لکائی پھردے نیں
بھین دا حصہ ونڈ لیا اے ویراں نیں
گلیں باتیں گل ویاہی پھردے نیں
ماں نے سر تے واء دی چنی رکھی اے
پتر ویکھو بوسکی پائی پھردے نیں
’’بادشاہ‘‘ ناں رکھوا کے پتر ماپیاں توں
ہتھاں دے وچ کاسے چائی پھردے نیں
ایہہ وی ہمت گھٹ تے نہیں فنکاراں دی
بھکھے رہ کے بھکھ لکائی پھردے نیں
ساقی اوہیو اج کل عزت والے نیں
جہڑے عزت لج ونجائی پھردے نیں
