غزل
بابا نجمی
مٹی پانی سچا اکو پکیاں وی اک بھٹھے
ایہہ کیوں نالی وچ نیں لگیاں اوہ کیوں محل دے متھے
ایہو جیہا اک شہر وساواں جی کردا اے میرا
ہائے دی واج وی جتھوں آوے ساری دنیا نٹھے
ماڑے نوں وکھ بنھن نالوں تگڑے دے سنگ بنھو
سانجھی کُھرلی وچوں جہڑا کھان نہیں دیندا پٹھے
ساڈے وچ کمی اے کہڑی سانوں آکھو کمیّ
ساڈے نال کھلو کے ویکھن راجے، چیمے، چٹھے
پرھیا وچ میں تاں جاواں گا شرط میری جے منو
کسے وی اک دی خاطر اوتھے منجا کوئی نہ ڈھٹھے
خورے کہڑے کچے کوٹھے ڈھیہن دی ہُن اے واری
اسماناں تے کالے بدل ہو گئے نیں فیر کٹھے
منزل اُتے ویکھ کے مینوں دیندے اج ودھائیاں
قدم قدم تے جہڑے بابا کردے رہے نیں ٹھٹھے
