غزل

عطاء العزیز

ڈھیندی جاندی کندھ اے ربا جانو تے انجان دے وچ
تھوڑا فرق ای رہ گیا اے ڈنگر تے انسان دے وچ
دوجے شہر نوں ٹر چلیا ایں چھڈ کے سجن پیارے اج
چیتے دے نال توں یاد وی بنھ لئی میرے سفر سامان دے وچ
مردے مدھ مدھ لنگھدے ویکھے جیوندے جاگدے ایتھے لوک
ایناں بھیڑ بھڑکا تکیا میں تے قبرستان دے وچ
رب تے مان جے کریا جے تے کرنا ابراہیم دے وانگ
جس نے بیوی بچے چھڈ تے جا کے جگہ ویران دے وچ