کہانی پراگا
جدوں اس نے جاندیاں سار اپنی بیگم ریشما نوں ایہہ خوش خبری سنائی تاں اس نے اٹھ کے نوری دا متھا چم لیا۔ اوہ ساری رات خالد دیاں اکھاں تھائیں لنگھ گئی۔ بھاویں خالد دی بیگم اتے دوویں دھیاں آرام نال سوں گئیاں، پر خالد ساری رات ایہو حساب لاندا رہا کہ اوہ کنے آکار دا قالین شروع کرے، جس نال اس نوں پندراں ہزار روپئے دی بچت تاں ہووے، نال گھر دا دس مہینیاں دا خرچ وی نکلے۔
جدوں سویرے چار وجے اس دی اکھ لگی، ادوں تیک اس نے سارا حساب لا کے قالین دا ڈیزائن وی من وچ سوچ لیا سی۔ اوہ سویرے شاہوکار توں مال لیا کے چھیتی کم شروع کرنا چاہندا سی۔ بھاویں اوہ ساری رات جاگدا رہا سی، تاں وی اس سویرے سدیہاں ہی اٹھ کھلوتا۔ اوہ روز وانگ نہاتا۔ سویر دی نماز ادا کیتی۔ چاہ دا کپ پیتا اتے دس وجن دا انتظار کرن لگا۔
دوکان کھلدیاں ہی اوہ بازار نوں ٹر پیا۔ دو دناں وچ اس نے قالین دا سارا تانا تیار کر لیا۔ ایڈا وڈا قالین تاں اس توں پہلاں اس نے کدے وی نہیں سی بنیا۔ بھاویں اک واری نوری دے من چ آیا؛ ابا نوں پچھے کہ کی دس مہینیاں وچ اوہ انا وڈا قالین تیار کر لین گے، پر اس نے اس طرحاں نہیں کیتا۔ قالین بننا شروع کر دتا گیا۔ خالد ریشما، نوری تے بانو سارے سویرے ہی دیوا بال کے کم تے بہہ جاندے۔ اوہ چھوٹیاں-چھوٹیاں گنڈھاں مار کے نویں نویں ڈیزائن پان لگدے۔ پتہ ہی نہ چلدا، کدوں دن چڑدا، کدوں دوپہر ہندی، پتہ نہ چلدا کدوں شام ڈھلدی تے کدوں رات آندی۔ انگلاں سارا دن چھوٹیاں چھوٹیاں گنڈھاں ماردیاں جویں ہمبھ جاندیاں، پر کم نہ رکدا۔ اوہناں تناں وچوں کوئی وی گھر دا کم کرن لگ جاندا، پر خالد نہ اٹھدا۔ کدوں روٹی پکدی، کدوں اوہ کھا لیندے، اوہناں نوں پتہ نہ لگدا۔ دیر رات گئی تک اوہ سارے مل کے دیوے دی لو وچ کم کردے رہندے۔ تھک جان تے وی کوئی اک دوجے نوں ایہہ نہ درساندا کہ اس توں ہور کم نہیں ہووے گا۔ ساریاں دے من وچ بس اکو گل، اکو ادیش سی کہ وقت تے قالین تیار ہو جاوے اتے نوری اپنے سہرے گھر چلی جاوے۔
پیسے بچان لئی اک کلو دی تھاں ادھا کلو دودھ کر دتا گیا۔ خالد جہڑا کم کردیاں دن وچ چار واری چاہ پیندا سی، اس نے اک واری چاہ پینی شروع کر دتی سی۔ اگے اوہناں دے گھر مہینے چ تن واری گوشت پکدا سی، ہن پچھلے اٹھ مہینیاں توں اوہناں گوشت دا سواد وی نہیں سی چکھیا۔ کوئی نویں چیز گھر وچ نہیں لیاندی گئی۔ کی خالد، کی ریشما، کی نوری جاں بانو ہر پاسے توں پیسہ بچان دی کوشش کر رہے سن تاں کہ اوہناں راہیں بچایا پیسہ نکاح ویلے کم آ سکے جہڑا اوہناں نوں قالین پورا ہون تے ملنا سی۔
اٹھ مہینیاں بعد عید آ گئی۔ اگے جنیاں وی عیداں لنگھیاں سن، بھاویں کنی تنگی دے دن آئے، خالد اپنے تے گھر دے جیاں لئی ہمیشاں نویں کپڑے سلوایا کردا سی۔ گھر وچ قربانی دتی جاندی سی، پر اس واری..؟ اوہناں دو دن پہلاں اپنے پرانے کپڑے دھو کے عید لئی تیار کر لئے سن۔ خالد وڈی مسیت چ نماز پڑھن گیا۔ اس نے بہت من نال نماز ادا کیتی۔ اللہ اگے دلوں دعا کیتی، ہے اللہ!توں میری نوری دا کارج سرے چاڑھ دے، اوہ اپنے گھر چلی جاوے۔
رستم دے پیو حفیظ میاں ولوں دتے دناں دی گنتی گھٹدی جا رہی سی۔ اوہدی شرط انوسار جے وقت تے نکاح والی رقم دے پندراں ہزار اس نوں نہ دتے گئے تاں اوہ رشتہ توڑ لوے گا۔
ہن تاں ساری رات نہ کھالدا سوندا اتے نہ نوری سوندی۔ اوہ جاندے سن نکاح وچ کیول اک مہینہ باقی سی تے قالین پورا ہون لئی اجے تن مہینے منگدا سی۔ (جاری اے)
