غزل

عاصم بخاری

کسے نوں دھپا کسے نوں دھولہ کسے نوں پتھر ماراں
کسے نوں اپنی جان دے صدقے اپنے سر توں واراں
جگ تے میں ہاں جدوں دا آیا ایہو نے کرتوتاں
ایہ دنیا مینوں انج لگدی جیویں ڈیرہ جناں بھوتاں
جگ دے سب رشتے نیں جھوٹے فانی ایہہ جہان
مٹی دا اک بت گھڑیا سی جہدا ناں رکھیا انسان
جگ تے ایس انسان نے آ کے کیہ کیہ گل کھلائے
بندیاں نے مڑ اپنے ہتھیں بندے مار مکائے
اس توں پہلاں آ جائے سدا تینوں اوہدے بلاوے دا
اگے ودھ کے کھول لے کنڈا توبہ دے دروازے دا