چٹا گلاب

مظہر الاسلام

اس توں اجیہی مہک آندی سی، جہڑی معصوم، سندر تے اجلے بچیاں دے فراقاں تے گلاں ‘چوں آندی ہے ۔ اوہ میرے گلے دی رگ سی ۔ میرا چانن سی، میری چٹی سوٹی سی ۔ میری روح دی جھگی سی ۔ میری سوچ سی، میری آزادی دی تعریف سی ۔
معمولی جہے ہاسے نے پھر ہنیرے دے دوآلے ‘چوں جھاکیا…تاں اوہ بولیا، ‘شاید تینوں میریاں گلاں ‘تے وشواس نہیں آ رہا ۔ اوہ چپ رہی ۔’
اوہنے گہہ نال اس ول ویکھیا، پر ہنیرا ہور گہرا ہو گیا تے کجھ سنائی نہیں دندا سی کہ اوہ کتھے تے کس پاسے بیٹھی ہے ۔ اوہ اکھاں ملدے ہوئے بولیا، تینوں میریاں گلاں دا یقین نہیں آ رہا پر اوہ سچ مچ اجیہی ہی سی، کچ دی گڈی ۔ کومل، صاف، روشن تے چمکدار، اوہدے اندر تک جھاک کے ویکھیا جا سکدا سی۔
‘ہوں ۔’ ہنیرے ‘چ آواز دا نکا جیہا ٹوٹا ابھریا ۔
اوہ بولیا، ‘اوہدیاں گلاں وی اس پرکار صاف، چمکیلیاں تے نفیس سن، جہڑی تھوڑھی جہی بے پرواہی نال وی میلی ہو جاندیاں سن ۔
‘تاں توں پھر توں اوہنوں گوا دتا؟’
‘اپنی کمینگی، تھوڑھدلی اتے انھیپن توں اوہدی آواز تھڑک گئی ۔ کجھ دیر تک اوہ اپنے-اپنے ‘چ بولن دی شکتی اکٹھی کردا رہا تے پھر بولیا، ‘اک دن میں اوہدی مسکراہٹ ردی کاغذ وانگ پاڑ کے سٹ دتی ۔ اوہدیاں اکھاں دے نیلے آکاش ‘تے کالی سیاح اداسی دی دوات الٹ دتی ۔ اوہ کچ دی گڈی میرے ہی ہتھاں ‘چ ٹٹ گئی ۔ میں اپنیاں نظراں ‘چ گناہ گار ہو گیا ۔ میں اوہنوں منان دا یتن کیتا ۔ اوہدے پریم نے مینوں پاگل کر دتا، پر اوہ رسی ہی رہی ۔ ہنیرے دا پلہ سرکا کے اوہنے پچھیا، ‘پھر کی ہویا؟’
اوہنے میرے پیار دے ویہڑے توں اپنے سنہری والاں دیاں کرناں سانبھ لئیاں ۔ میرے من ‘چ کھلھا چٹا گلاب مرجھا گیا ۔ اوہدیاں جھانجراں دی آواز جس نوں کیول میں ہی سن سکدا سی، میتھوں رس گئی ۔
‘جیکر ہن کدے اوہ پھر تینوں مل جاوے تاں کی پھر اوہنوں گوا تاں نہیں دیووگے؟’
‘نہیں، کدے نہیں ۔’ اوہ بے چینی نال بولیا، ‘میں اوہدی سرکھیا کراں گا ۔ میں اوہدے پیار نوں ترس گیا ہاں، میں اوہنوں بے پناہ پیار دے دیاںگا ۔ ایہہ کہندے ہوئے اوہ اس ول جھکیا ۔
ہنیرے ‘چ اٹری ہوئی اوہدی آواز پچھے ہٹی، دور روھو، میں تینوں نہیں جاندی ۔
‘مینوں پچھانن دی کوشش کرو ۔ میں اوہی ہاں، میں تیرے پیراں ‘چ پئی ہوئی جھانجراں دی چاپ سن سکدا ہاں ۔ توں اوہی ہیں ۔’ ‘میرے ول نہ ودھو ۔ پچھے ہٹ جا ۔ جہدیاں گلاں تسیں کر رہے سی، اوہ تاں ٹٹ گئی سی ۔
‘رب نے پھر تینوں میرے لئی جوڑ دتا اے ۔…’ اوہنے اس ول ہتھ ودھایا ۔
اوہ گھبرائی ہوئی آواز ‘چ بولی، ‘میرے ول ہتھ نہ ودھا… مینوں چھوہنا نہیں ۔’
اوہ بے بس ہو چکیا سی ۔ اپنے ہوش حواس گوا چکیا سی ۔ اوہدی گل دی پرواہ کیتے بناں اوہنے تیزی نال ہتھ اگے ودھا کے اوہنوں چھوہیا ۔
کچ دے ٹٹن دی آواز پورے واتاورن ‘چ گونج اٹھی ۔ جاپیا، جویں سارا اکاش ٹکڑے-ٹکڑے ہو کے ہیٹھاں ڈگ پیا ہے ۔ اوہدی آواز گلے ‘چ ڈب گئی ۔ اوہ کسے دیوانے وانگ چھیتی-چھیتی کچ دے ٹوٹیاں نوں چگن لگا ۔ ہنیرا اوہدے ہتھاں ‘چ رسدا ہویا لہو پین لگا ۔
سویرے لوکاں نے تکیا کہ اتھے پتھریلی زمین ‘تے اک ویکتی مردہ پیا سی تے اوہدی ہتھیلی ‘تے جمے ہوئے خون ‘چوں اک چٹا گلاب اگ آیا سی ۔٭٭