غزل

اکرم شیخ

پتھر ہو گئے ہوٹھ دعا دے
کھلدے نہیں ہن باب صدا دے
بستی وچ مسافر آئے
پانی مٹی اگ ہوا دے
راتیں تارے گن دے رہندے
خالی رستے بانجھ فضا دے
وچ فضاواں خوف دے پہرے
رُکھاں اُتے روپ قضا دے
سورج روز تماشے ویکھے
دھرتی دی بے رنگ ادا دے
کوئی آن مناوے اکرم
صحراں وچوں نقش ہوا دے