غزل
علی محمد ملوک
غزل دا روپ بن بیٹھا جے اوہدا پیار کیہ دساں
ایہہ دل دیدار نوں ترسے‘ اوہدا انکار کیہ دساں
مری حالت دا اندازہ تے اس وی لا لیا ہونا
ستم اوہنوں زمانے دے میں گن گن یار کیہ دساں
نہ ضد اپنی اوہ چھڈدا اے نہ ساہواں چوں وفا لبھے
دنو دن دید دا دونا ہویاں بیمار کیہ دساں
ترونکا خون دا دے کے سی جنہوں ٹاہن کر چھڈیا
ادھی ہر لگر چوں پھٹے نیں تکھے خار کیہ دساں
جدوں دا سن لیا اوہدے چمن وچ آئون دا قصہ
ملوکؔ اس باغ وچ آ گئی عجب مہکار کیہ دساں
