غزل
عمران سلیم
کاہنوں رولا پاویں بختاں والے تارے دا
ویلا ساتھ کدے نہیں دیندا ہمت ہارے دا
سمجھی سی میں فیر حقیقت ایس حیاتی دی
مُکیا سی جد ہولی ہولی زور غبارے دا
تیلا تیلا کیتا اوہنوں اج ہنیری نے
خورے کہڑا دوش سی میرے کچے ڈھارے دا
جہڑی چیز خریدیں اوہنوں ٹھوک وجا کے ویکھ
دھوکھا ایویں کھا نہ جاویں توں لشکارے دا
اوہدے مخلص ہوون دا میں کنج یقین کراں
اوہنے کوئی کم نہیں کیتا کدے خسارے دا
ساڈے کولوں کھسیا چانن ساڈیاں اکھاں دا
ہویا ایہہ نقصان اساں نوں پانی کھارے دا
عمراں دا پچھتاوا اپنے ناویں لایا میں
کیتا سی اتبار سلیمؔ اک بے اتبارے دا
