غزل
کرمجیت سنگھ
کئی چراں دی وگ رہی ایہہ جو برفیلی ہوا
ہن تاں سنیا ایں ہو گئی ہور زہریلی ہوا
جناں بھوتاں نوں وس کرن دے ہر تھاں ہی اڈے بنے
کوئی تاں بھالو ماندری جس دی ہوئے کیلی ہوا
ہر شہر تے ہر گراں دی ہر گلی
ننگی ہو کے گھم رہی سی جو شرمیلی ہوا
ساہ لین لئی باہر نکلو زخم کھا اندر وڑو
میں دسو کداں نہ مناں باہر پتھریلی ہوا
ہن اگ لان لئی ڈرن دی نہ اس کولوں لوڑ ہے
اپنے ہتھیں چکی پھر رہی بلدی ہوئی تیلی ہوا
