وکھووکھ

جان کاشمیری

دل نوں کُدیا جھل سی یارا ہُن تے کُجھ وی یاد نئیں
پہلوں کرنی گل سی یارا ہُن تے کُجھ وی یاد نئیں
یاداں دا تُوں پلّہ پَھڑ کے ہنجو ہار پروندا رہ
میں وی تینوں روندا رہنا تُوں وی مینوں روندا رہ
مینوں دیوے کون دلاسہ چھیتی گھر آ پکھی واسا
رُس دا جاوے میتھوں ہاسہ چھیتی گھر آ پکھی واسا
میرے ہتّھوں نکلی جاندا دل جھلّا اے رُڑ پُڑ جانا
زورا زوری اپنی مناندا دل جھلّا اے رُڑ پُڑ جانا
کِسراں رُسیا یار مناواں پل پل سوچاں سمجھ نہ آوے
قاصد کلّاں آپو جاواں پل پل سوچاں سمجھ نہ آوے
عقلاں والے پاگل سارے جھلّا اے سنسار
جیندے بندے نوں اک چُکدا موئے نوں چُکدے چار
یار دے باہجوں عمر لنگھانی ڈاہڈی اوکھی ہُندی
ٹھنڈے تَوے تے روٹی پکانی ڈاہڈی اوکھی ہُندی
پیار دے گوڑھے رنگاں دے وچ رنگی شے لبھ دی ناں
رول پیا اے شیواں دا پر چنگی شے لبھ دی ناں
کوئی منّے یاں نہ منّے سچ ہمیشہ سچّ کہاوے
اوہو رشتہ سبھ تو چنگا جیہڑا رشتہ نبھ دا جاوے
آپے قسمت جاگ پوے گی سیج وچھا دے چاواں والی
چھڈ دے لمّے چوڑے وعدے گل کر کوئی عملاں والی
رَہ جاندا میں خوف دی سُولی دل نوں ٹنگاں توبہ کرو جی
مَتھا ٹیکاں، پیریں ڈِگاں مافی منگاں توبہ کرو جی
لُک لُک کردے بخت سیاپے روئی جاون روئی جاون
ویکھ کے دھیاں ماڑے ماپے روئی جاون روئی جاون
اکھاں وچ نہ جذبے پھڑکن، باتاں وچ جے رَس نہ آوے
اُس نوں سوہنا کدی نہ آکھو جس نوں مِل کے چَس نہ آوے
ایویں لا نہ کوئی بہانہ قلم دواتاں چُک کے لے جا
خالی ہویا سوچ خزانہ قلم دواتاں چُک کے لے جا
اُس نوں بندہ کدی نہ جانو، بندہ نئیں اوہ کاسے دا
جنّے اپنے چہرے اُتے خول چڑھایا پاسے دا
کیہڑا جھوٹا کیہڑا سچّا شور تھاں تھاں مچ گیا
سپ لڑایا میلے وچ، سپ مر گیا مَیں بچ گیا
دل دیاں واگاں ٹِلیاں چھڈ کے میرے وانگوں پچھتاویں گا
عشق سیاپا کردا کردا اندرو اندر مر جاویں گا
کاہدیاں رسماں کاہدیاں ریتاں جھوٹیاں ایتھے ذاتاں نیں
ونّ سَونّے لوکی سارے ونّ سونّیاں باتاں نیں
چن دے ویری بندے چال اوّلی چل دے رہندے نیں
شبراتاں دے چہرے اُتے کالخ مل دے رہندے نیں
مست نشیلے نیناں اندر محشر والے جھٹکے ویکھے
منہ توں بھاویں بُرا نہ آکھے اُنج کچیچی وٹ کے ویکھے
میرے دل توں اُتر گیا اے سچّی مُچّی
وعدہ کرکے مُکر گیا اے سچّی مُچّی
کونے کُھدرے گُھمّ گُھما کے سارا اندر ویکھ لیا اے
اکھاں دے وچ اکھاں پا کے دل دا منظر ویکھ لیا اے
دلاں نوں میلن والے بندے کھوہ وچ کُتا سُٹ گیے ویکھو
چھڈنا چاہواں چھڈ نئیں سکدا رکھنا چاہواں رکھ نئیں سکدا
کدے خوشی وَل تکیا نئیں، اینے مِلے نیں کم دے غم
لوکاں دے گھر بچے ہون، ساڈے گھر وچ جم دے غم
ہس ہس بھورا بھورا مریے فر عشق دا کُشتہ بن دا
پہلوں اپنا کُشتہ کریے فر عشق دا کُشتہ بن دا