غزل

احمد ظفر

کسے کندھ تے چڑھدی ویل وانگوں میرے نال سیں توں میرے نال ناہیں
بھاویں سفنے وانگ سی میل ساڈا کدی ہویا سی تینوں خیال ناہیں
لپ موتیاں دی ہتھ غیر دے وچ تینوں ویکھدا سی مینوں بھالدا سی
روپ سوہنیاں دا جتھے وکدا اے عشق اوس بزار دا مال ناہیں
تیری یاد سی پھُل دا مکھ مینوں ایسے سُکھ نیں دتا اے دکھ مینوں
جگ پیار دا جانندا رُکھ مینوں پتھر مار دا پچھدا حال ناہیں
آس کہندی اے پند وچھوڑیاں دا کدے مُکدے مُکدے مکدا اے
کون چکے گا بوہل ایہہ ہنجواں دے ایتھے کہندے نیں آہواں دا کال ناہیں
تیری دید دی عید مناونے نوں اکھاں تلی تے کڈھ کے رکھ لیاں
پچھے مڑ کے ہن کیہ ویکھنا اے بھاویں نال ایں توں بھاویں نال ناہیں