غزل
انور اُداس
جد توں اوہدیاں جادوگریاں ہوئیاں نیں
اکھّاں اوہدی راہ تے دھریاں ہوئیاں نیں
ناگاں وانگوں اِک دُوجے نوں ڈنگدے نیں
انساناں وِچ زہراں بھریاں ہوئیاں نیں
بالاں دے ہتھ آئیاں ہین غلیلاں کیہ
آہلنیاں وِچ چڑیاں ڈریاں ہوئیاں نیں
ساڈا ہووے ، ہووے یا فِر غیراں دا
اج اوہدے تھیں کھریاں کھریاں ہوئیاں نیں
اوہنوں زعم اے ، اوہ ہر واری جِتیا اے
میں جاناں ، میں آپے ہریاں ہوئیاں نیں
اُتّوں سُورج جُثّے ساڑی جاندا اے
اندروں ساڈیاں رَتّاں ٹھریاں ہوئیاں نیں
وأ وگّی اے جد توں انورؔ دُکھّاں دی
تِیلا تِیلا سُکھ دیاں بھریاں ہوئیاں نیں
