غزل
نورمحمدنور
بات جدوں اوہ ارلی پرلی کردے نیں
لگدی میری چھاتی تے پب دھردے نیں
کس نوں دوش دواں میری بربادی دا
لٹن والے سارے میرے گھردے نیں
جانن کی ڈونگھائی دل دے ساگر دی
جو لہراں دے اتے اتے تردے نیں
اس وادی دے اندر دھواں دھارں دسے
جس دے لوک گھراں دے اندر ٹھردے نیں
دید کرن نوں سامبھے پوٹے اکھاں دے
کھارے ہنجواں دے وچ جاندے کھردے نیں
روز چلاواں نویاں چالاں جتن نوں
ایپر نہ میں جتاں نہ اوہ ہردے نیں
ٹھلّ پیندے نے نال بھروسے جہڑے نور
اوہ بندے ہی ندیوں پار اتردے نیں
