غزل
عطاء العزیز
تیرے نال اوہ لا لے یاری جس نوں ہووے وارا
تیری گلی چوں میں نہیں لنگھنا یارا فیر دوبارا
جس دے ناں دی مالا جپدا رہاں میں شام سویرے
اس نے سچ دے وانگوں بولیا جھوٹھ میرے نال سارا
ستے خیراں سن فیر جیکر ظلم دے نال میں رلدا
شر توں اپنی خیر پر کردا کسراں دل گوارا
جس نوں اپنا کہیے اوہدے ورگا بن کے رہیے
جویں سمندر دے وچ ڈگدیاں دریا ہو جائے کھارا
کل وی بھاء جی اج ورگی اے اج دی گل کیہ دساں
اج وی اوس نے لاتا مینوں کل دے وانگوں لارا
تیرے لائے پھٹ نے کدے وی بھرنا سی نہ بھریا
کر بیٹھے نیں وارو واری چارا گر سب چارا
جس تے عطاؔ جی مان سی‘ لایا اوس نے پھٹ ودھیر
ساری بھیڑ اچ اوہو سجن جس ہتھ پتھر بھارا
