‘‘ اخوت ،دے 20 ورھے ’’

لکھت: صوفیه بیدار

داتا گنج بخشؒ نوں نظراں نال سلام تے زیرلب دعاواں پڑھدے ہوئے میری گڈی دے پہیے شاہواں دے جاہ و جلال‘ خدام‘ کنیزاں تے اسیراں والے شاہی قلعے ول مڑ گئے جتھے اک فقیر منش امجد ثاقب نگاہواں بچھائے آن والیاں دا سواگت کر رہے سن اک اجیہا جوگی جنہے جوگ کسے ذاتی غم لئی نہیں سی لیا اوہ بندہ جنہے حقیقی افسری چھڈ کے خلق خدا دی چاکری اختیار کر لئی سی۔ اوہ خودشناسی تے خدا شناسی دے مرحلیاں وچ ’’خودی‘‘ اخوت تے ایثار دا خواہش مند سی اوہ سب کجھ جہدی خواہش پاکستان دا ہر شہری اپنے بچیاں لئی کردااے اوہنے حاصل کرکے چھڈ دتا سی تن دہائیاں دی جدوجہد ہن رنگ لے آئی سی پنتالی ہزار خاندان تقریباً دو کروڑ لوک خودداری نوں زندہ رکھے اخوت دے دائرہ کار وچ سن لوکاں نوں مالی مدد کرن توں وی وڈا کم اوہناں نوں خودانحصاری سکھانا سی وقتی طور تے پناہ گاہواں دی وی اپنی اہمیت اے پر لوکاں دی بحالی تے پیراں تے کھڑا کرن دی خواہش ایس توں وی وڈی اے لوکاں نوں پناہ ضرور دینی چاہیدی اے پر معذور نہیں بنا لینا چاہیدا اوہناں نوں کھانا لتا دے کے فیر خودانحصاری ول لیانا چاہیدا اے۔ ساڈے سابق گورنر (خالد مقبول جہڑے حقیقتاً وی مقبول سن) نے سرکار وچ رہ کے جناں کم کیتا بعد وچ اجہی این جی او متعارف کرائی جو لوکاں وچ کرنسی دی تھاں کم کرن دا سامان جیویں بوٹ پالش دا ٹھیلہ‘ مزدوری دے اوزار تے دوجا سامان ونڈنا شروع کیتا لوکاں نوں چھوٹے چھوٹے کاروبار ول راغب کیتا پیسے دے دینا سوکھا کم اے پر کم لئی حقیقی حق داراں نوں قرض دینا تے اوہدی سوفیصد واپسی قوم نوں چنگا بنان توں علاوہ قرض داراں نوں قرض خواہواں دی وی فہرست وچ لے آئوندا اے۔ لین والا ہتھ دین والا ہتھ بن جاندا اے ایہ وڈی کامیابی اے۔
شاہی قلعے دے دیوہیکل گیٹ تے اپڑے تے پرانے درباری پتہ نہیں کیویں زندہ ہو کے اپنی ڈیوٹی تے لگ گئے۔ اوہ ساڈے نال انج سلوک کر رہے سن جیویں اسیں بھارت توں آئے آں اخوت دے پرخلوص کارکن درخواستاں کر رہے سن پر اک معصوم جہے ڈاکٹر علوی نوں اوہناں لوکاں نے انج بادشاہ بنا لیا سی جہدے سارے دشمن ہون خیر مرحلے گزر گئے تے اسیں دو بزرگاں دی معیت وچ اگے دے وی آئی پی میز تے جا بیٹھے سوچیا دوویں کسے مذہبی جماعت دے سنجیدہ لوک نیں اوہناں نے بطور خاص کالیاں پٹیاں نال بنھیاں ریزرو کرسیاں میرے تے بھائی سیف الرحمن لئی کھول کے سانوں بٹھایا اسیں اوہناں دی اخلاقی تے دینی تربیت سمجھے۔ سارا وقت علوی صاحب اپنی تقریر وچ کسے اجہی اخباری تحریر دا تذکرہ کردے رہے جہدے وچ کالم نگار نے پی ٹی آئی نوں ماضی نال جوڑن دا طعنہ ماریا سی۔ بھائی سیف ہس پئے بھابی تسیں ای سامنے بیٹھیاں جے کدھرے تساں تے ایہ کالم نہیں لکھیا۔ دوویں معزز بزرگ وی ہس پئے شروع وچ اینکر خاتون نے محترم امجد ثاقب بھائی نوں امجد شعیب کہہ کے بلایا جو ڈاکٹر صاحب نے تصحیح کیتی اسیں کہہ رہے سی کہ کیہ خوب قائد نے کہیا سی گلاب نوں جس ناں توں وی پکارو اوہ گلاب ای رہندا اے۔ ایہ اوہ گلاب نیں جہدی خشبو نے 9 ہزار مکان تعمیر کر دتے نیں فائونٹین ہائوس نوں وی ویکھنے آں دنیاٹی وی دے میاں عامر دی الخدمت دے نال وی پراجیکٹس کردے نیں رحمت ہسپتال تے دوجے ادارے کئی شہراں وچ مرکز کلاتھ بینک تے مسجد وچ بیٹھا گوشہ نشین بندہ جہدی اپنی ’’اخوت‘‘ دے کول صرف اک مہران گڈی اے۔ اصل وچ باقی معاشرہ کرپٹ وی ایس لئی ہو گیا اے کہ پہلاں تے ساڈے ایتھے وڈے بندے پیدا نہیں ہوندے‘ ہو جان تے زیادہ ای قدآور ہو جاندے نیں۔ زمیناں دا سارا اخلاص‘ ساری محبت اوہناں دے حصے وچ آ جاندی اے۔ بڑا گھٹ کسے تے رشک آئوندا اے فیر جدوں اک بندے نوں مال روڈ تے کپڑا بچھائے بیٹھے ویکھیا دنیا دیوانہ وار اوہدے تے نوٹاں دی برسات کر رہی سی کہ اوہناں دی کمائی جائز تھاں جاوے گی اوہ بندہ عبدالستار ایدھی سی دوجے جدوں مسجد دے صحن وچ حقدار نوں چیک دتا جاندا اے تے پچھے اخوت دے بانی دی بے بدل‘ بے غرض‘ بے پایاں مسرت ویکھنی آں۔ اللہ امجد ثاقب بھائی نوں لمی عمر عطا کرے تے وزیراعظم عمران خان بقول صدر علوی دے وعدے کہ مکاناں دی تعمیر لئی پنج ارب دتے جان گے یوٹرن دا شکار نہ ہو جاوے۔
تسیں سوچ ای سکدے او جس ٹیبل تے پچھلی حکومت وچ سرگرم صحافی بیٹھے ہون اوہ کیہ کجھ نہیں کہہ رہے ہون گے پر کول بیٹھے بزرگ مٹھی مسکراہٹ نال کدی گلاس پھڑا رہے سن کدی ٹشو پیپر کھان دا غوغا ہویا تے ساڈے نال اوہ آپ کھانا لے رہے سن تے جو مل رہیا سی پا کے ٹیبل تے بہہ گئے میں آپ کھیر دے نال نان کھا رہی سی فرمان لگ جدوں محفل وچ ہوندے آںتے کھانے وچ چوائس نہیں ویکھدے جو ملے جیویں دا ملے کھا لینا چاہیدا اے۔ انج ای میں کہیا تقریب ختم ہون والی اے ساڈے ذریعہ معاش دا تے تہانوں پتہ چل ای گیا اے تہاڈے ناں تک توں اسیں ناواقف آں کول بیٹھے خاموشی نال بھائی نے کہیا اسیں اسلام آباد توں آئے آں تھوڑی جہی کھٹک ہوئی نام؟ بولے تہاڈے برابر لیفٹیننٹ جنرل فیض بیٹھے نیں سیف بھائی اوہناں نوں کارڈ پیش کر رہے سن ساڈے باقاعدہ تعارف کرا رہے سن میں کہیا اج کل تہاڈا ناں سن دے بولے میں فیض جیلانی آں تے اللہ دے کماں وچ زندگی بسر کرن دی کوشش کرنا واں جاندے ہوئے اوہناں نے شفقت نال سر تے پیار دتا کہیا واپس اسلام آباد جا رہیا واں تسیں کدھر جا رہے او میں کہیا ’’اقبال‘‘ دے کول دعاواں دیندے رخصت ہوئے اسیں اوہناں دی انکساری نوں سراہندے اقبال دے خاموش مزار نوں ویکھدے روش تے چلدے ’’حاضری‘‘ وچ مصروف ہوئے جہدے عقب وچ اقبال دا کلام رفاقت علی خان صاحب دی آواز وچ سن رہے وجد وچ سن۔
جس سے جگرلالہ میں ٹھنڈک ہو وہ شبنم
دریائوں کے دل جس سے دہل جائیں وہ طوفاں
دل کر رہیا سی ننگے پیریں ایہ سفر طے ہووے تھوڑی دور ای جُتیاں لاہ دتیاں بادشاہی مسجد دیاں محراباں وی نال چل رہیاں سن خاموش مزار دے سامنے گلوکاران عہد کلام گا رہے سن تے اندر اقبال بے نیاز ذات ربی نال ہمکلام کہ ساری عمر ایہ ہم کلامی جاری رہی سی فاتحہ پڑھ کے دعاواں پڑھدے مرقد نوں چھو کے اپنے سیالکوٹ ہون دا دسدی رہی تہاڈے ’’گراں‘‘ دی آں تہاڈے محلے دی‘ پورا بچپن تہاڈے گھر وچ کھیڈدے گزریا اودوں بچیاں نوں گھراں چوں شور کرن تے باہر نہیں سی کڈھدے اوتھے وی تسیں سی کیہ میں وی اوتھوں دی ہو کے لہور وچ دفن ہوواں گی۔
واپسی تے میرا ڈرائیور دہلی دروازے دے کولوں گزردے ہوئے کہہ رہیا سی میڈم تسیں مزار وچ روندے رہے پر صدر صاحب اوتھے سچے بادشاہ نوں سلام کرن کیوں نہیں گئے؟۔٭