!! ڈھول

ملک غلام عباس اعوان

شَمی دے کَناں تے جَدوں ڈھول دی آواز پوندی ہائی تاں اوہدی حالت وِگڑ ویندی ہائی۔ ہَنجُوں اِنج کِرنِیاں جیویں ساون دا سِلاٹا وَسدا اے ۔دَسکورے لَیندِیاں لَیندِیاں غَشی دا دورا پَونڑا تے اوہ بے سُدھ ہو وَیندِی ہائی۔وِیکھَن آلے بھات و بھات دِیاں گَلاں کردے تے شریک ٹوکاں مریندے جے مَکَر کریندی اے۔ پَرنِیٹ آسطے کاہلی اے تے ماں پِیو اِنجے ڈِھل مَٹھ کِیتی ودے نیں۔ شَماں عُرف شَمی پِنڈ دے زمی دار گُلے دی مَنتاں لدھی دھِی ہائی ۔ چھ پُتراں دے جَمن تُوں بعد گُلے تے اوہدی سنوانڑی بَکھاں بابے کرم علی دے دربار تے کئی جمعراتاں دِتیاں ,سید گُل شاہ دیاں کلاماں ورتیاں تے اللہ اپنڑی رحمت کیتی۔ دھِیاں وَل آر وَدھدِیاں نیں۔اوہ وی ہَنجے اَکھیں ویدھیاں اَریوں دی گندل آر وَدھِی۔ اُچا لَماں قد , پتلے تے دِل موہ لَین آلے نین نقش , لچکیلا جُسہ تے اَنگ اَنگ اَلہڑ جوانی دی چُگلی چیندا ہا۔ جَدُوں اوہ مٹَک مٹَک کے ٹُردی آندی ہووے آ تاں پِنڈ دے گَبھرُواں دے اُتلے سَاہ اُتاں تے تلویں سَاہ تَلے رہ ویندے ہائن۔کُجھ مہینے پہلے تائیں اوہ چَنگی بھَلی ہائی۔ بس ہک واقعے نے اُس دی حالت بدل دِتی۔پِچھلےسال اَسوں کَتیں دے ڈنگ ہان۔گُلے دے ساریاں توُں نِکے پُتر قاسم توُں اُتلے چھوہر تے شَمی دے بھِراعاصم دی شادی ہائی۔ گاونڑاں دی صَد تے یارا پِرہائیں تے اوہدا گبھرو ناچا چھوہرلطیف پنجویں چھیویں ڈنگ دے اُتھائیں ہان۔یارے دی ڈھلدی جوانی ضرور ہا پَر ڈھول تے تُوتی وَگاوَنڑ دا فَن اُس تے مُک ویندا ہا۔اُس ایہہ فن اپنڑے پُتر نوں ڈاڈھے چَج نال دِتا ہائی ۔لطیف گندمی رنگ تے گھاٹےکَکے گھُنگرالے والاں نال ڈاڈھا سوہنا لگدا آ۔اُتوں آواز وی ڈاڈھی سوہنی تے مِٹھی ہآوس۔ عاصم نوں میندی پئ لگدی آئی۔یارا ملکاں دے مزاج تے پسند دا جانڑو ہا۔اُس تُوتی تے ہیمڑی ”اے دیہاڑا میں اللہ تُومںنگدی ۔۔۔۔۔“ چائی تے لطیف پِیو دے دتے ہوئے ڈھول وگاونٹڑ دا فن وکھایا تاں ملکاں سنوانڑیاں مرداں رَج ویلاں دِتیاں۔ ویلاں نپیندیاں ای شَمی تے لطیف دے ہتھ تے اَکھ ٹکرائے تے دونہِیں دل ہار بیٹھے۔میل ملاقاتاں دا سلسلہ شروع ہویا تے ودھدا گیا۔اوہ جَدوں وی مِلدے ہِک دوُوے نال مَرن جِیون دا وعدہ کردے۔اُونہاں دی آخری ملاقات وساکھ دے اخیرلے دیہاڑیاں وچ ہوئی۔ اُس ملاقات اچ شَمی نوں لطیف دسیا :” میں کِراچی پیا ویندا ہاں۔ چاچے دے بال وی اُتھائیں ہِن۔ اونہاں سَدیا اے۔چھ سَت شادیاں چاونڑیاں ۔ میں وی سوچیا اے جے پھیرا ٹورا وی ہو ویسیں نالے چار چھلوں وی چنگیاں لبھ پوسن۔۔۔۔۔“ ویندیاں واری اُس شَمی نوں ہاں نال لا کے موٹی موٹی اکھیاں تے اپنے تپدے ہوٹھ رکھے تاں دوہاں دے جُسے وچ کرنٹ دوڑیا۔
پیار دا نشہ انج چڑھیا جیویں کسے شوقین نوں جَو تے مالٹے دی بوتل چڑھدی اے۔ شَمی نیویاں نظراں نال بھرانڑی ہوئی آواز اچ ایہو کُجھ آکھیا :” تیری مرضی اے۔خیر نال ونج تے 20ویں کتیں توں پہلاں ہٹ آویں جے قاسم بھرا دی جنج وی ڈھونڑی اے۔۔۔۔“وقت گزدا رہیا۔ہر کوئی اپنڑے اپنڑے دھندیاں وچ رُجھیا ہویا ہا۔ بدروُ دے ڈنگ ہائن۔شَمی چُلہے تے چاہ آلی دیجکی رکھی ہوئی ہائی جے گنواڈھن سِداں گھر اُنہاندے گھر وڑی ۔سِداں منجی تے بیٹھی شَمی دی ما بَکھاں کولوُں خَیر مِہَر پُچھی تے نال ای دَسِیا :” یارے پِرہائیں دا وڈا ضان ہویا اے۔میری بھین تے بھَنڑوِیا لَمے شادی تے گئے ہوئے ہائن تے اُتھے پئے ناں لیندے ہائن جے اوہدا چھوہر طِیفُو تے ہک بھَترِیے نال کوئی حادثہ ہویا اے تے اُوہ ڈھوئی ہوئی جَنج وِچے چھوڑ کے کراٍچی وَگ گیا اے۔“
شَمی سِداں دی گَل سُنی تے اوہدا دِل دھَک دھَک کریندا ڈُبن لگا ۔اُس وڈا اوکھا خُد نوُں سنبھالیا ۔اوہ مونہوں تاں کُجھ نہ بولی پر کمبدیاں ہتھاں نال جدوں ماں تے سِداں نوں چاہ نپائی تے اوہدی اَکھِیاں وِچوں وَگدے نِیر بَکھاں ویکھ لیے ہائن۔ لطیف شَمی نال مُلاقات توں اٹھویں روز ریل گڈی تے بہہ کے کراچی اَپڑیا۔اوہدا چاچا تے پِتریر ٹیشن تے اُس نوں لَین آئے ہوئے ہائن۔دو چار دیہاڑے مَسیں تھکیڑا لتھا ۔وَت اوہ پِتریراں نال کَم دھندے لگ گیا۔اونہاں اُتھے اپنڑے گھر دے نال ای کورنگی اٍچ ہک چبارہ لیا ہویا ہاہ۔ڈھول ,شُرنائیاں تے بینڈ باجے وی رکھے ہوئے ہانیں ۔ پنجاب توں ونج کے کراچی آباد ہوون آلے بہوں سارے گھراں دے شادی ویاہ تے عقیقہ، سُنتاں تے ڈاہڈی کھُلی روٹی کما لیندے ہائن۔ لطیف نوں کراچی گیاں چوتھا مہینہ گزدا پیا ہا۔ضلعے سرگودھے دی کدھی دے ہِک پنڈ خِشکِن توں ملک نور محمد سَتِر دے دہاکے وچ پیر سیال دی دعا برکت تے سفارش نال محمکمہ جنگلات اچ نوکر ہویا تے ترقی کریندا افسر بنیا۔اوہدے ہک نال دے افسر بیلی دے پُتر دی کالا پُل دے نیڑے لطیف ,اُس دا چاچا تے پِتریراں جَنج ڈھوئی۔میلُو اَجنڑ کُرسیاں تے بیٹھے ای ہوسن ۔نڈھا سٹیج تے چڑھیا۔لطیف تے اُس دے پتریراں تُوتیاں ,واجے , چھنکڑیاں تے ڈھول دے نال ماحول بَنڑایا۔ویلاں دی کُٹ چَڑ گئی ۔ اِسے دوران سٹیج دے لاہندے آلے پاسے یکدم ہک دھماکا ہویا۔کَسے نوں کِسے دی کائی خبر نہ رہی۔بھجو ,بچاودی ہر مَنڑے چیخ و پُکار پے گئی۔ہِک جھَٹ پہلے جتھے ڈھول تے شُرنائیاں وگدی پئیاں ہان اُتھے پولیس دی گڈیاں دے ہارن تے ایمبولینساں دے ہوٹر وگن لگے۔
اُس دھماکے دی گرد بیٹھی تاں امدادی ٹیماں دے سامنے نڈھے سمیت پنج لاشاں پئیاں ہائن۔اونہاں اچوں ہک لاش لطیف دی وی ہائی۔اوہدے گَل وچ پائے ڈھول دی تَنیاں تے جھانجراں وی ڈھِلیاں ہو چُکیاں ہائن۔ سِداں دے گھر آون توں ٹھیک ہک مہینہ بعد20 ویں کتیں نوں گُلے دے ساریاں توں نکے چھوہر قاسم نوں باہر حویلی اچ بیلی یار میہندی لیندے تے ڈھول دی تھاپ تے نچدے پئے ہائن تے گھر دے لَمے آلے کوٹھے وچ اوہدی سنوانڑی بکھاں تے سالی ستاں اپنی جوان جہان دھی شَمی دی غشی تے دَندَن تروڑن دی کوشش پئ کردیاں ہائن۔